#09 Polaroid (III)

Album egoizmu

♫

Puste łóżko i otoczenie śnieżnobiałej pościeli sprawiło, że Mili odechciało się spać. Patrzyła w szarzejący sufit i nie mogła się pozbyć okruchów niepokoju ze swojego organizmu. Ciche tykanie zegara na szafce nocnej, zamiast wprowadzić ją w senny trans, zaczęło doprowadzać ją do szału. A może to był tylko głód? Przecież nie od dziś wiadomo, że jak kobieta głodna, to zła. Na szczęście, Luka miał się zjawić z pieczywem lada chwila.

I przez całą tę chwilę Elin rozkoszowała się zanurzeniem w myślach.

— Jak myślisz, jaka jest najmniejsza rzecz, która można odmienić życie człowieka o sto osiemdziesiąt stopni?

Wisieli dobrych kilka metrów nad ziemią. Słońce powoli dogasało, ale miękkim, pomarańczowym światłem paliły się trzy latarenki na materacu. Ciepły wakacyjny wietrzyk poruszał półprzezroczystymi, białymi osłonami i liśćmi otaczających ich drzew, a gdzieś nad ich głowami ostatnie ptaki układały się do snu w gnieździe.

Leżeli w wygodzie butelkowozielonych poduszek, trzymając się za ręce — poza tym się nie dotykali. W milczeniu obserwowali najpierw wędrówkę słońca na tle zapierających dech w piersiach gór, a w końcu powoli rozpoczynający się seans astronomiczny gwiazd. Do czasu aż Mila zdecydowała się przerwać ciszę.

Peter uśmiechnął się do siebie.

— Cóż — odezwał się po namyśle — myślę, że pierścionek zaręczynowy.

Odwrócił głowę, ściągając na siebie jej spojrzenie.

— A tobie? Jak się wydaje?

Elin ściągnęła brwi w zastanowieniu.

— Nie mam pojęcia, dlatego zapytałam ciebie.

Roześmiała się cicho, patrząc ze szczerością Peterowi w oczy.

Była to kolejna z nielicznych chwil, które mieli tylko dla siebie. Bez dzwoniącego trenera, bez Jelar na ogonie, bez reszty świata. Mila była świadoma tego, co oznacza związek ze sportowcem — walkę z brakiem i naukę tęsknoty na pamięć — dlatego momenty takie jak ten pragnęła zamykać w złotej szkatułce, by móc je wyciągać w mroźne, zimowe wieczory, gdy ukochanego oglądała wyłącznie w telewizji.

Westchnęła, bo zbliżała się siedemnasta, więc musieli się powoli zbierać. Podniosła się i usiadła po turecku. Peter szukał czegoś w kieszeniach koszuli z krótkim rękawem i bermudów. W końcu wyjął coś małego, granatowego i lekko włochatego, po czym sam usiadł tak jak Mila.

— Miałem... — zaczął, z wahaniem chowając przedmiot w obu dłoniach jak złapanego chrabąszcza (których Elin szczerze nienawidziła). — Miałem poczekać do naszej pierwszej kolacji w Złotych Piaskach, ale... powiedzmy, że... nie znoszę garniturów. A poza tym kolacje są bardzo oklepane.

Mila poczuła gwałtowny przypływ paniki. Zwłaszcza że Prevc zmienił pozycję i przysiadł na piętach, z ledwością mieszcząc się w namiocie.

Mały przedmiot w jego dłoniach się otworzył i błysnęło srebro.

— Milo Elin, czy chcesz, żebym permanentnie zmienił twoje — nasze — życie?

W tym samym momencie Elin zachłysnęła się własną śliną i zaczęła się dusić. Spanikowany Peter poklepywał ją po plecach i podstawił jej butelkę z wodą, z której z chęcią skorzystała. Kiedy wreszcie przestała kasłać i złapała oddech, spojrzała na Prevca oczami wielkimi z przerażenia.

— Peter — zaczęła poważnym tonem — dobrze wiesz, że studiowałam literaturę, więc jeśli miałeś na myśli coś innego, niż ja myślałam, że masz, to moje zdolności interpretatorskie mogą...

— Zapewniam cię — przerwał jej z rozbawieniem — że myśleliśmy o tym samym. Żebyś miała stuprocentową jasność, to zapytam: Milo Elin, czy chcesz w przyszłości zostać moją żoną?

Próbując ustabilizować szybki i płytki oddech, odparła słabym głosem:

— Cóż, byłabym szalona, gdybym powiedziała nie.

Zamek w drzwiach wejściowych kliknął cicho, odganiając wspomnienie sprzed dwóch i pół roku. Mila westchnęła i odrzuciła kołdrę, po czym przeszła w samej bieliźnie do kuchni, w której Luka rozpakowywał dwie papierowe torby z pachnącym kusząco pieczywem. Mężczyzna uśmiechnął się do niej łobuzersko i bez słowa złożył na jej ustach namiętny pocałunek.

Luka Ferjan miał ponad metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, dobrze, acz nie nachalnie rozwiniętą muskulaturę całego ciała i twarz, której pozazdrościć by mu mógł niejeden model Calvina Kleina. Jego uśmiech powalał wszystkie koleżanki z roku Mili; ale największe wrażenie robił, kiedy decydował się na rozmowę. Po pierwszym spotkaniu nikt by nie postawił na to, że Luka zrobił magisterium z literatury, a jednak — Ferjan czarował w towarzystwie swoim oczytaniem, wysoką kulturą osobistą i szarmancją. Podobał się Elin, jak chyba każdej heteroseksualnej dziewczynie na ich wydziale, ale nie do tego stopnia, żeby się odważyła do niego zalecać. Mieli z sobą kilka przedmiotów, wymieniali ogólne uwagi i rozmawiali tak, jak rozmawia się z rzadko spotykanym, acz lubianym znajomym.

Dopiero pół roku temu odnowili znajomość, kiedy Mila przypadkiem stłukła mu lampę w samochodzie swoim przednim zderzakiem na parkingu przed sklepem. Okazało się, że Ferjan uczy słoweńskiego w liceum, a do supermarketu przyjechał zrobić zakupy na weekend. Postanowili nadrobić stracony po studiach czas i umówili się na kawę, która przemieniła się — niemal niczym woda w Kanie Galilejskiej — w wino. Języki się rozluźniły i wyszło na jaw, jak bardzo skrzywdzeni są oboje. Choć Luka mocniej; Sara porzuciła go, gdy tylko stracił dobrze płatną posadę w znienawidzonym biurze reklamowym, pokazując tym samym prawdziwą twarz — twarz bezwzględnej materialistki. Mila w zamian opowiedziała mu historię, w której była jednocześnie ofiarą i oprawcą i, nim zdążyli się obejrzeć, proponowali sobie wzajemnie układ zapełniający pustki — i tym samym bezlitośnie je obnażający.

Żadnych oczekiwań. Żadnych uczuć poza przyjaźnią. Dobre wino, stymulujące rozmowy i seks, ale nic poza tym.

— Jakie śniadanie serwuje dziś szef kuchni? — spytała Elin, wskakując kokieteryjnie na blat szafki.

Luka natychmiast porzucił zakupy i podszedł bardzo blisko Mili, ściągając kurtkę, a zaraz za nią czarny, obcisły t-shirt. Chwilę później smukłe nogi Elin oplatały go mocno w pasie, a w uszach dźwięczał mu jej oddech.

— Śniadanie do łóżka — zamruczał, unosząc ją za pośladki i zabierając do sypialni.

* * *

Po fali deszczów i burz, która nawiedziła Słowenię tej wiosny, nadeszło wreszcie oczekiwane lato. Weszło w rok nieśmiało — zaczęło od dwudziestokilkustopniowych temperatur i bladego słońca, by wreszcie rozpędzić się do upałów, w czasie których słupek rtęci przekraczał granicę trzydziestego prątka. Przezroczysty gabinet w wydawnictwie Jelar nie przypominał już akwarium, a bardziej szklarnię. Klimatyzacja zepsuła się u początków czerwca — na dwa dni przed pierwszymi słonecznymi roztopami. Kolejne wizyty bezradnych mechaników przynosiły ciągle ten sam skutek: skazanie na wiatraki i przeciąg.

Biuro znowu przeżywało nawałnicę urlopowych wyjazdów zagranicę. Z posterunku nie schodziły tylko Mila i Marika Jelar, a także, w drodze wyjątku tego roku, Maja Vidmar. Jej projekt kompozycji albumu rodzinnego Prevców ze wstawkami w postaci wspominek z dzieciństwa i ciekawostek szedł jak burza i u schyłku lipca był prawie gotowy. Całych trzech miesiący pracy nad nim Elin znosiła nie najlepiej; zawsze poinformowana o dacie i godzinie kolejnego spotkania, przezornie wychodziła kwadrans wcześniej, by „pozałatwiać sprawy papierkowe dla wydawnictwa” albo „zrobić sobie przerwę na lancz”. Czasem niewiele mijała się z prawdą, częściej jednak urządzała długie spacery w parku, nierzadko wypełnione czytaniem książek lub rozwiązywaniem samotnie krzyżówek na ławce. Sama nie mogła wyjść z podziwu, że jej raczej niechlujna strategia przynosiła tak dobre efekty aż przez trzy miesiące. Prevc ani razu się nie spóźnił, ale też i nie przedłużył spotkania, co w przypadku pracy nad jego autobiografią bywało nieuniknione — zwłaszcza jeśli dany rozdział był wyjątkowo fatalnie napisany (bo i takie się zdarzały).

W biurze przyglądano jej się ukradkiem, jakby chciano sprawdzić, w jakim stopniu zmieniła się Elin, odkąd została zmuszona do znoszenia swojego byłego narzeczonego we własnym miejscu pracy; nie było przecież żadną tajemnicą, kiedy i dlaczego rozpadł się ich „szczęśliwy i udany” związek. Rozpisywały się o tym przez jakiś czas tabloidy, ale nie mogąc namierzyć redaktor zastępczej wydawnictwa Jelar&Schmitt przez dłuższy czas, odpuściły. Status narzeczonej kilkukrotnego Sportowca Roku Słowenii nie czynił jej zresztą żadną gwiazdą. Elin jednak cierpliwie znosiła wszystkie te spojrzenia, zwyczajnie udając, że ich nie widzi. Nikt nie ważył się postawić sprawy jasno i bez ogródek spytać, jak się czuje z tym, że jej były, a zarazem słoweński bohater narodowy, średnio raz w tygodniu plącze się po biurze.

Mimo że Jelar kilkakrotnie proponowała jej zwyczajny urlop, Mila się nie ugięła, wolała pozostać za biurkiem, dać się pochłonąć pracy. Z czasem jednak zaczęła się zastanawiać, ile czasu jej zajmie, zanim zwariuje z przepracowania. Im bowiem bliżej było końca współpracy Vidmar-Prevc, tym większy dopadał ją niepokój, paląca potrzeba zrobienia czegoś, zmiany. Każdy dzień przekonywał ją do tego, by jednak wrócić w rodzinne strony, w miejsca, których unikała jak ognia, których nie widziała już od półtora roku.

To miały być ich pierwsze wakacje od piętnastu lat. Lada dzień świętowali trzydziestą rodzinę ślubu. Ojciec zarezerwował kosztowny hotel na Korfu, ustalił wszystko z lekarzem, mama kupiła przepiękne, zwiewne sukienki plażowe, nawet pokusiła się o dietę. Mila chciała im ufundować bilety lotnicze, ale jej rodzicielkę wstrzymywał strach przed lataniem. Wybrali więc autokar.

Próbowała się pocieszać, że przynajmniej zdążyła się pożegnać. Że ostatnie, co im powiedziała, to „kocham was, uważajcie na siebie”.

Nigdy nie zobaczyli Grecji, tak jak Mila nigdy więcej nie zobaczyła uśmiechu na twarzy taty, który zachęcał ją do studiowania tego, co kochała, mimo że mama kręciła nosem. Który nauczył ją jeździć na rowerze, rozróżniać gatunki ptaków, zaszczepił w niej miłość do książek i nauczył stawiać pierwsze literki w kajeciku. Nie poczuła dotyku matki, która pokazała jej, jak przyszyć guzik do płaszcza, chodzić na szpilkach i wywabić plamę z wiśni na ulubionej białej sukience. Straciła jedyne osoby, które były przy niej na dobre i złe, stanowiły jej schronienie przed złem tego świata. Dom rodzinny stał się narnijskim przejściem w szafie, do którego chętnie wracała, jakby zaczarował go ktoś, przemieniając w krainę wiecznego dzieciństwa.

Dziadkowie pomarli bardzo wcześnie, nie zdążyła ich nawet poznać. Poczuła, jak wielki i pusty jest świat bez rodziców i jak ona jest w nim samotna.

Dlatego śmierć jej rodziców przeszyła ją bardzo dotkliwie. Wraz z nimi utraciła swój raj, swoją ostoję. Czuła się samotna w domu z kotem, kubkiem herbaty i narzeczonym w telewizji. Sama i zdradzona. Przecież za rok mieli brać ślub, a jego wiecznie nie było. To nie tak, że nie przejął się osobistą tragedią Elin — przeciwnie, był przy niej przez pierwszy tydzień, ale wzywały go obowiązki, podobnie zresztą jak ją. Mila z zamiłowaniem oddała się pracy, jednak powrót do pustego mieszkania w każdy wieczór na nowo otwierał w niej ledwie zasklepione rany.

Minął miesiąc, a jej żałoba przybierała na sile. Weszła w fazę przyjemnego, choć jednocześnie niepokojącego otępienia emocjonalnego. Było jej wszystko jedno. Praca? Czemu nie, ale w sumie po co. Utrzymywanie domu? Przecież i tak się naśmieci. A Peter?

Z zaskoczeniem (a nie, jakby to się zdarzyło w normalnym stanie, z przerażeniem) zauważyła, że obecność Prevca stała jej się równie obojętna jak fakt, czy sama oddycha czy nie. Nie budził w niej żadnych emocji — a jeśli już, to tylko negatywne. Miała dość tych ścian, dość tego miejsca, tych ludzi. Tak sobie powtarzała, przełykając kolejne łzy, a na twarzy pozostawiając gniew. Potrzebowała się wyrwać, by zapomnieć. Bardzo skutecznie wpajała sobie to kłamstwo, stawiając kolejne bariery przed światem.

I wtedy na drodze pojawiła się Jelar.

Jej chęć powrotu do rodzinnych stron wzrosła, kiedy w czasie jednego z tych końcowych dni lipca zadzwonił Luka, dość napiętym głosem pytając, czy Elin może wyjść przed biurowiec. W jej głowie zapaliła się czerwona lampka, która zaczęła migotać, a po chwili doszło do niej ostrzegawcze wycie, gdy po przekroczeniu drzwi wejściowych zobaczyła Ferjana z bladym uśmiechem opartego o swój biały samochód.

Nie była to dla niej pierwszyzna. Mogła się spodziewać słów, które padły kilka minut później.

— Jak ma na imię? — spytała z uśmiechem, gdy przyjaciel wreszcie wyłożył kawę na ławę.

Pokrzepiony jej pozytywną reakcją Luka oddał ten gest z ulgą.

— Lena — odparł. — Jest nową nauczycielka matematyki u nas w szkole i... Przepraszam, że tak wyszło, ale wiesz, jak się umawialiśmy, więc...

— Luka — przerwała mu ze spokojem. — Jesteśmy dorośli, tak? Umowa to umowa. A poza tym nie czuję do ciebie nic poza nicią zwyczajnej, przyjacielskiej sympatii. Mam tylko nadzieję, że nie zerwiesz kontaktu.

Ferjan uniósł ręce w obronnym geście.

— Nigdy w życiu!

Zamilkli na chwilę.

— Powiedziałeś jej o nas? — zapytała z lekkim śmiechem, przygryzając dolną wargę.

Wiedziała, że mogłaby z łatwością nakłonić go do „ostatniego razu”, a może i nawet do całkowitej zmiany zdania, ale nie wyobrażała sobie znów zostać sprawczynią bólu i rozczarowania. Nie leżało w jej naturze budowanie swojego szczęścia na ruinach czyjegoś.

Z drugiej strony — układ „przyjaciół z bonusem” jeszcze dziewięć miesięcy temu również „nie leżał w jej naturze”.

Luka się zawahał.

— Niech to będzie... nasza mała tajemnica. — Puścił do niej zalotnie oczko.

Po krótkim pożegnaniu Ferjan dodał, że poprosił ją o zejście, bo był umówiony z Leną o czwartej, a planowo miał się spotkać z Elin o siódmej i nie chciał, żeby ta druga musiała się fatygować do niego przez pół miasta tylko po to, żeby się dowiedzieć, że wieczór został odwołany. Przytulili się, życząc sobie wzajemnie powodzenia, po czym biała toyota odjechała spod wydawnictwa.

Po tym zdarzeniu Elin utwierdziła się w przekonaniu, że odpoczynek od tych ludzi i tego miasta bardzo jej się przyda. Musiał minąć jednak pełny tydzień, zanim dostała pozwolenie na wyjazd, bo zajmowała się przedsiębiorstwem na czas urlopu szefowej. Cały jej misterny plan zniweczyła jednak sytuacja, która miała miejsce na dobę przed wyjazdem.

Przez cały tydzień nie mogła się wyrwać na żaden „lanczyk”, bo nie miał jej kto zastąpić — przecież to ona była zastępcą. Przeżywała prawdziwe urwanie głowy, pełniąc rolę naczelnej, sekretarki i archiwistki symultanicznie. Telefony atakowały z częstotliwością piętnastu połączeń na godzinę, wszelkie papiery w tajemniczy sposób zmieniły położenie i zniknęły w niewyjaśnionych okolicznościach, a laptop wyłączył się i nie zamierzał zmieniać zdania. A tu mejli nadeszła prawie setka, wszystkie domagały się odpowiedzi na cito, więc musiała skorzystać z komputera szefowej, która z kolei dość opornie podała jej hasło. Jedynym pozytywnym aspektem była nowina, że wreszcie udało się naprawić klimatyzację, ale fakt ten wcale nie obniżył temperatury w biurowym piekiełku Elin.

Dramat powoli zmierzał do ostatniego aktu koło siedemnastej, gdy większość działów zaczynała już weekend, więc w wydawnictwie została garstka osób, która o osiemnastej skurczyła się do jednej. Musiała pozamykać ostatnie sprawy, posegregować porozrzucane w chaosie dokumenty, zapisać ostatnie pliki. Vidmar zapukała jej w szybę i pomachała na pożegnanie, na co Elin zareagowała jedynie przytaknięciem głową.

Zasadnicza część biura spoczywała już w pełnym mroku, jedynie jej gabinet był oświetlony. Zgasiła więc ostatnią lampę i przekręcała klucz w drzwiach.

— Maja już wyszła?

Podskoczyła ze strachu i upuściła klucze. Kładąc dłoń na klatce piersiowej, sprawdzała, czy jeszcze żyje, bo przez moment wydawało jej się, że to już koniec.

W ferworze walki z biurokracją zupełnie o nim zapomniała, ale on szedł w jej kierunku, w pełni elegancki jak zawsze. Co ciekawe, przywdziewał lekki uśmieszek, który z jakichś powodów nie spodobał się Elin.

— Co ty tutaj robisz? — warknęła nieuprzejmie, rozkojarzona wystraszeniem i najmniej spodziewanym gościem tego dnia, podnosząc klucze z podłogi. — Nie wolno tu nikomu przebywać po osiemnastej — poprawiła się, przybierając chłodny, oficjalny ton.

Był już na tyle blisko, że czuła jego perfumy i mogła potwierdzić, że w oczach miał radosny blask.

— A jednak tu stoisz.

Mila poczuła się zmieszana, więc starała się unikać z nim kontaktu wzrokowego.

— Przepraszam, zgubiłem się w drodze z toalety — wytłumaczył się dość pogodnym tonem. — Chyba tylko strach, że zamkną mnie tu na cały weekend...

— Agencja Pracy pod nami pracuje w soboty, a poza tym są stróże — wymamrotała, nadal nie podnosząc na niego oczu. — Myślę, że powinieneś już iść — dodała służbowym tonem.

Dopiero to zdanie dodało jej odwagi, by spojrzeć mu prosto w twarz. Twarz, na której teraz pojawiło się rozczarowanie.

— Daj spokój, Mila — powiedział cicho. — Nie możemy już porozmawiać jak ludzie? To może być nasza ostatnia okazja...

Elin gwałtownie odwróciła wzrok od biurek za jego plecami i zerknęła mu prosto w oczy, z pytaniem wymalowanym na twarzy.

— Dziś ostatni raz się widziałem z Mają — wyjaśnił. — Skończyliśmy pracę nad albumem. Zobaczymy się dopiero za jakieś dwa miesiące na premierze i spotkaniu autorskim.

Na myśl o poprzednim spotkaniu autorskim Mila poczuła bolesny ucisk w żołądku.

Elin, wciąż nie wydusiwszy z siebie ani słowa, poważnie rozważała propozycję Prevca; nie miała ochoty pokazywać się z nim w żadnym miejscu publicznym, bo paparazzi nie śpią, a puste wydawnictwo stwarzało jednocześnie okazję i zagrożenie. Z ulgą jednak pomyślała o tym, że nie ma tu żadnych napojów wyskokowych, więc szansa popełnienia wielkiego głupstwa zmalała prawie do zera.

Peter i ona. Znowu sami. Niepodglądani, niepopędzani, nieśledzeni.

Na pancerzu pojawiło się nowe pęknięcie. Twarda i nieprzepuszczalna bariera, za którą chowała tyle dobrze spychanych na brzeg świadomości myśli i uczuć, z każdym spotkaniem traciła na szczelności.

— W porządku — odezwała się cicho po kilkunastu sekundach. — Ale mogę cię ugościć tylko herbatą, zimną kawą, wodą niegazowaną i lekko ususzonymi pączkami, które Jurij, nasz grafik, przywiózł rano i zostawił nieprzykryte.

Jurij. Przełknęła głośno ślinę. W obecności Prevca to imię kojarzyło jej się wyłącznie z nazwiskiem Tepeš.

Peter zaśmiał się cicho.

— Poproszę tylko wodę — odpowiedział.

Elin wyminęła go, zapaliła kilka kinkietów i podeszła do szafki z ekspresem, z której wyjęła dwie butelki mineralki. Kiedy oboje zrobili pierwszy łyk, zapadła cisza. Nie sądziła, że kiedykolwiek poczuje przy Prevcu, że „tonie” i będzie musiała się chwytać pierwszej lepszej brzytwy.

— Chodź na balkon — powiedziała, prowadząc go na rzeczony kamienny, beżowy balkon, z którego rozpościerał się widok na okolicę — smutną, zabudowaną i miejską, ale nie zabrakło wśród niej typowej dla Słowenii zieleni. Pracownicy korzystali z niego w czasie przerw na papierosa, co zresztą dało się wydedukować po pozostawionej na zabudowanej balustradzie popielniczce i kilku petach na posadzce. — Nazywamy go „gołębnikiem”.

— Bo można z niego obserwować ptaki? — spytał Peter, odstawiając butelkę na podłogę pod drzwiami i rozglądając się po niebie.

— Bo gołębie srają tu na potęgę.

Chociaż bardzo chcieli, nie mogli powstrzymać wybuchu szczerego śmiechu. Na ten krótki moment przeszłość, a zwłaszcza jej nieprzyjemna część, nie istniała.

Po chwili znów zapadła cisza.

— Jak... jak sezon? — wydusiła w końcu z siebie Mila, powtarzając sobie, że przecież są dorośli.

— Każdego roku wrzaski Janusa robią na mnie coraz mniejsze wrażenie — zaśmiał się Peter, chowając za plecami ręce i opierając się o szybę skrzydła drzwi balkonowych. — Poza tym mamy sporo młodych. Odkąd Robert i Jurij skończyli kariery trochę brakuje nam kadry.

— A jak sobie radzą twoi bracia? — zadawała pytania w obawie przed kolejną ciszą.

— Cóż, Domen ma szczęście, że jest pełnoletni, inaczej Janus wysłałby go na Syberię, aż skończy osiemnaście lat i przemyśli swoje zachowanie. Naprawdę przegina — dodał, poważniejąc. — Jak jedziemy na mamuta, to jego skoki oglądam przez palce. Cene poprawił już tego lata wiele elementów, mam nadzieję, że zimą to zaprocentuje. Jeśli chodzi o resztę mojego rodzeństwa, bo zakładam, że zaraz o nią spytasz — Mila miała wrażenie, że jej twarz w tym momencie zapłonęła jak pochodnia — to Nika wygrała swój pierwszy FIS Cup tydzień temu, a Ema... Cóż, Ema wymiksowała się z „rodzinnego” interesu, choć... nie do końca. Skacze w dal.

Teraz już naprawdę nie wiedziała, co ma powiedzieć, więc udała, że śledzi wzrokiem ruch uliczny oddalony o dobrych kilkadziesiąt metrów w dół.

— Jak było w Japonii?

Przymknęła oczy. Tego pytania bała się ponad wszystko. Starała się zachować zimną krew.

— Japońsko — odparła zdawkowo. — Specyficznie.

Kolejne milczenie, przybliżające ich do nieuniknionego.

— Czekałem w Sapporo — usłyszała jego łagodniejszy, mniej pewny siebie głos, w którym pobrzmiewała nuta dawnej troski.

Jakże miałaby tego nie wiedzieć. Przeczuwała, że tak będzie, odkąd tylko postawiła stopę na płycie lotniska w Azji.

— Z Tokio to kawał drogi. — Sama była zaskoczona chłodem swojego tonu. — A ja miałam dużo pracy.

Dzień, w którym dziwnie podekscytowana Jelar dopadła ją przy biurku, wtedy jeszcze w części głównej wydawnictwa, wrył jej się bardzo głęboko w pamięć. Nigdy nie sądziła, że szefowa aż tak ją ceni; przez kilka lat zdołała sobie wypracować stabilną pozycję, ale nie podejrzewała, że miała takie uznanie w oczach naczelnej. Propozycja była prosta: awans za szkolenie w Tokio. Z zarządzania, z kształcenia rynku wydawniczego, z przedsiębiorczości. Oferta była jednorazowa: teraz albo nigdy. Ty albo ktoś inny.

Równie dobrze pamiętała też ten ostatni rok, kiedy rodzice jeszcze żyli, a tęsknota i poczucie samotności i tak nie dawały jej spać po nocach. Czuła się gorzej niż jako singielka. Noce w zimnym łóżku, dnie spędzane z kotem, pracą i książkami. Teoretycznie powinna była do tego przywyknąć, ale jej potrzeba bliskiej osoby, potrzeba stabilizacji, potrzeba pewności i obecności rozrosły się do rozmiarów, których przytulanie zwierzaka nie było w stanie objąć.

Potrzebowała się stąd wyrwać, uciec jak najdalej. Od związku, w którym jej uczucie (przynajmniej takie odnosiła wrażenie) wygasało, w którym najczęstszym gościem były tęsknota i poczucie braku. Nie mogła zmuszać narzeczonego, profesjonalnego sportowca, żeby rzucił wszystko dla swojej chorej na nieuleczalną żałobę dziewczyny. Jeśli istniała dla nich szansa, to tylko osobno.

Musiała zacząć od nowa, w nowym otoczeniu, z szansą na zachłyśnięcie się odmienną kulturą przy jednoczesnym oddawaniu się ukochanej pracy.

— Przyjęłam propozycję Jelar — oznajmiła mu chłodnym tonem, wpadając do mieszkania jak burza.

Prevc stanął jak wryty. Z wrażenia odebrało mu mowę i pierwszy raz zobaczyła go w stanie paraliżującego szoku.

Peter wiedział o propozycji szefowej Elin, ale do tej pory ustalili, że Mila zostaje. Nie mieściło mu się w głowie, że nagle zmieniła decyzję, i to bez konsultacji z nim, bez żadnego porozumienia, bez informacji. Jakby wcale nie miał zostać w ciągu najbliższego roku jej mężem. Jakby... jakby już stanowili dwa osobne organizmy.

To nie tak, że uważał, że powinni być nierozłączni; dobrze, że mieli swoje pasje, byli niezależni. Ale roczny wyjazd stanowił kwestię, którą w poważnym związku należy omówić, a nie oznajmić z dnia na dzień.

Tymczasem Mila z determinacją opróżniała szafy i upychała ich zawartość w walizkach.

— Mila, co ty wygadujesz? — spytał słabym głosem. — A nasz ślub? A my?

Zatrzymała się w pół czynności, z mrożącym spojrzeniem patrząc mu w oczy.

— Nie będzie ślubu, a nas już nie ma od miesiąca.

Wiedziała, że depcze go jak niedogaszonego peta, że wykręca jego wnętrzności do niemal fizycznego bólu, ale nie widziała dla siebie innej opcji. Zaślepiona depresją i żałobą, myślała wyłącznie o sobie. Te egoistyczne zapędy zaprowadziły na skraj nie tylko ją samą, ale i Prevca, któremu świat rozpadał się w rękach jak rzeźba z mokrego piasku, która rozsypuje się na drobne, skoro tylko słońce ją osuszy.

Zbladł, ale Elin to zignorowała, choć jakaś nieumarła wciąż cząstka zdrowego rozsądku, może niej samej sprzed wypadku rodziców, krzyczała, by przestała odstawiać teatrzyk, by wreszcie uwiesiła się na nim i rozpłakała jak dziecko, tak jak by tego chciała. Żeby przestała się dusić w sobie.

Odgoniła te wołania jak natrętną muchę.

Dopiąwszy ostatnią walizkę, wyprostowała się i spojrzała z usilną obojętnością na białe, ściągnięte niemym gniew oblicze Prevca. Jego knykcie zbladły od zaciskania dłoni w pięści.

— Cześć, Peter — powiedziała szorstko. — I powodzenia.

Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi, rozległ się dźwięk tłuczonego szkła i stłumiony krzyk.

Nie pamiętała, jak zajechała na lotnisko. Nie wiedziała, jak się tam odnalazła. Czas jeszcze skuteczniej zamazał tamto popołudnie, zimne, deszczowe i szare. Czas i ona sama — udawaniem, że nic się nie stało, nauką, pracą, poznawaniem Kraju Kwitnącej Wiśni. W efekcie ta część wspomnienia zaczynała blaknąć. Tam, na balkonie, odżyła jednak jak odrestaurowany obraz mistrza, jak cudowne freski w Kaplicy Sykstyńskiej.

Informacja lotniskowa zaanonsowała, że pora podejść do bramki. Elin sprawdziła swój podręczny bagaż i zamierzała się udać do kontroli.

— Mila! MILA!

Odwróciła głowę.

Dlaczego on za nią przyjechał? Dlaczego nie zostawił jej, skoro ona z taką precyzją i wyrachowaniem wbiła mu nóż w pierś?

Poczuła ucisk w sercu. Na krótki moment dopadło ją wahanie; widok biegnącego, zmartwionego Petera z obłąkanymi oczami, z bólem otwarcie wypisanym na twarzy sprawił, że dopadło ją uczucie powrotu do początku: do muśnięć ust, do szczęścia, do splecionych rąk, do uśmiechów. Prevc nadal był sobą, opanowanym, rozważnym, ale oddanym sobą. To ona się zmieniła, to ona zrobiła z jego życia piekło.

Jak w ogóle śmiała mu kiedykolwiek zawracać głowę? Nie zasługiwała na niego ani trochę.

Ale było za późno. Z każdą sekundą cement na jej sercu schnął, pancerz twardniał.

Stanęli twarzą w twarz. Kolejny moment zmiękczenia, krótki jak błysk.

— Powiedz mi tylko dlaczego — powiedział cicho, ale ona słyszała go doskonale. — Powiedz mi dlaczego, a postaram się to naprawić albo... albo odpuszczę. Tylko błagam, nie zostawiaj mnie bez wyjaśnień.

Zadrżała jej warga. Pancerz wciąż nie był dość twardy, a serce nadal biło, pompując przez ciało gorącą krew.

— Nie potrafię... — odparła słabym głosem. — Nie potrafię już tak żyć. W osobności. Wiem, że się na to godziłam — uprzedziła go. — Ale to mnie przerosło. Odkąd moi rodzice... — Z trudem powstrzymała falę łez. — Kiedy oni odeszli... coś we mnie pękło. Coś się zepsuło i już nigdy się nie sklei. A ty musiałeś wyjeżdżać, nie było cię. Wiem. Wiem, że chciałeś być. I jestem ci za to wdzięczna, ale potrzebuję się zresetować, odrodzić w nowym otoczeniu, poświęcić czas na odbudowę tego, kim jestem, oderwać się od tych ścian, od tych ludzi, od rzeczy, od których chce mi się chce rzygać. — Zagryzła zęby, czując falę złości. Nie miała wyboru. Musiała działać jak plaster. — W tym od ciebie.

Peter był na twarzy prawie zielony. Mila miała wrażenie, że skoczek lada chwila zemdleje.

— Już nie... nie jesteś dla mnie tym, kim byłeś.

Przymknęła powieki. Mogłaby przysiąc, że słyszała odgłos łamanego serca.

— Już cię nie kocham, Peter — wyszeptała, nie otwierając oczu.

Kiedy je wreszcie otworzyła, starała się nie patrzeć na jego twarz. Sięgnęła po jego lewą rękę, otworzyła dłoń i włożyła weń srebrny pierścionek ze swojego lewego serdecznego palca.

— Dbaj o siebie, dobrze? — szepnęła.

Odwróciła się na pięcie i już nigdy nie obejrzała wstecz.

Po kilku minutach ciszy zorientowała się, że chyba oboje przywołali to samo wspomnienie. Wspomnienie, które ich napełniało rozgoryczeniem. Wspomnienie, do którego istnienia nie przyznawali się nawet przed sobą, żeby nie pękały kolejne pancerze, żeby nie otwierać dobrze zagojonych ran.

Jeśli tu w ogóle mogła być mowa o jakimkolwiek gojeniu.

Ale świat nie stanął w tamtym momencie; samolot ruszył i po kilkunastu godzinach, a także przesiadce, wylądował w Tokio, wielomilionowej japońskiej metropolii, nie wstrzymano Pucharu Świata — ba, Peter zajął drugie miejsce w klasyfikacji generalnej i kolejny rok z rzędu zdobył Małą Kryształową Kulę za wybitne osiągnięcia w lotach narciarskich. Tak jak teraz, tak i wtedy życie płynęło swoim rytmem. Panta rei. To w nich coś się zatrzymało, to dla nich stanął czas. Czas subiektywny.

— Musimy już iść — wychrypiała Elin, przytomniejąc jako pierwsza. — Ochrona może się zainteresować.

Peter przytaknął bezgłośnie.

Mila pogasiła ostatnie światła, zamknęła do końca gabinet, a potem i całe biuro, i w milczącym towarzystwie Petera wyszła z biurowca na ciepły, lipcowy wieczór. Niebo nie było jednak przejrzyste, co nie zapowiadało dobrej pogody. Pech chciał, że samochód Prevca stał tuż za jej. Niewierząca w przypadki Elin domyśliła się, że Peterem niekoniecznie kierował fakt odległości parkingu od wejścia.

Podeszli do swoich aut, ale oboje się zawahali, zatrzymując dłonie na klamkach.

— Byliśmy jak polaroidowa fotografia — odezwał się Peter z lekkim uśmiechem — która w pierwszych latach zawsze jest kolorowa i błyszczy, później jednak matowieje i blaknie... Ale nigdy nie znika całkowicie sama z siebie, zostaje w albumie.

Bez słowa pożegnania otworzył drzwi i wsiadł za kierownicę, prędko uruchamiając silnik.

— Ale przecież nie wszystkie fotografie blakną, prawda? — wyszeptała do siebie, kiedy Prevc już był kilkadziesiąt metrów od niej.

Gdy tej nocy jechała do dawnego domu swoich rodziców, widok na przednią szybę zalewały jej nie tylko strugi deszczu, ale i wzbierające w oczach łzy.

W Słowenii naprawdę można powisieć sobie z drzewa na łóżku — niedowiarków kieruję tutaj. I jak tu nie kochać najzieleńszego państwa Europy, no jak? Ile ja bym dała, żeby tak się pobyczyć!

Z tego miejsca chciałabym też podziękować E_A. Już ona wie za co. ;)

To ona powiedziała, że załączona do dzisiejszej części muzyka jest piękna i bardzo „preclowata”, bo idealnie pasuje klimatem.

Ja też się w niej zakochałam. Po uszy.

Trafiła prosto do mojego serca.

Mam nadzieję, że tak samo jak Wam ta część. :)

Bonus: pierścionek zaręczynowy Mili