#08 Polaroid (II)

Zmurszały most

♫

Otoczona odgłosem stukania w klawiaturę, dzwoniących telefonów, rozmów i parzonej kawy, przemierzała biuro z kubkiem herbaty w ręku. Do piersi przyciskała plik papierów do wypełnienia „na wczoraj” i, nieco skulona, starała się nie wyróżniać z tłumu. Po prostu nie miała ochoty na żadne konfrontacje. Nie dziś. Nie jutro. I nie nigdy. Przy okazji dostrzegła, że czerwony lakier na jej prawym kciuku znów odprysnął, więc skrzywiła się i prychnęła, przysięgając sobie, że już więcej nie da się skusić na żadne promocje drogeryjne. Było to oczywiste kłamstwo — żadna kobieta ot, tak nie odpuszcza takich okazji.

W głowie majaczyła jej wizja wieczornego, piątkowego spotkania z Luką. Wyobrażała sobie, jak rzuca wszystkie papiery w kąt, bierze szybki prysznic, maluje się na nowo, przebiera, wsiada w samochód i gna do niego niemal na złamanie karku. Żeby zapomnieć i na kilka godzin znowu poczuć, że jest dla kogoś świątynią, ostoją, przystankiem, zwolnieniem oddechu.

Przygryzła wargę, półświadomie się zatrzymując pośrodku biura.

Nie, nie była świątynią. Dopóki jednak wmawiała sobie, że jest inaczej, czuła się dobrze. Za wszelką cenę blokowała natrętne myśli, które usiłowały zburzyć jej tę wizję. Wiedziała, że gdy choć na kilka milimetrów uchyli im drzwi, one wtargną siłą i nie pozwolą jej nigdy więcej wstać z kolan.

Dostrzegłszy dziwne spojrzenia pracowników, zrobiła beznamiętną minę, poprawiła spódnicę i, wypiąwszy dumnie pierś, ruszyła do swojego gabinetu. Tam na dobrych kilka godzin oddała się ciężkiej, sumiennej pracy, będącej kolejnym skutecznym „odciągaczem uwagi”.

Mila utkwiła w układzie, który przez dwadzieścia siedem lat życia nieustannie szkalowała, zarzekając się, że jej materializm nigdy nie osiągnie tak krytycznego punktu. Ale z Luką było inaczej; on też miał złamane serce. Wiedzieli o braku wzajemnych oczekiwań. W ten sposób wypełniali pustki w bliskości z drugim człowiekiem. Była to raczej upodlona namiastka tego, czego pragnęli, ale odpowiednia dawka zagłuszania myśli winem i rozmowami przynosiła dobre efekty.

A ona nie zamierzała tego stanu zmieniać. Tak było wygodnie.

Po pewnym czasie Elin poczuła nieprzyjemne ssanie w żołądku i z tęsknotą pomyślała o pizzy, ale jęknęła, wiedząc, że nic z tego. Tuczenie się jest dozwolone tylko we dwoje, przemknęło jej przez myśl, kiedy sięgała do torby po pojemnik z sałatką z kurczakiem. Nie otworzyła go jednak od razu, bo coś ją zatrzymało.

— Zastanawiam się, jak one to robią. Jak latają.

Patrzyła w idealnie błękitne, lublańskie niebo. Jego czystość napełniała Milę najszczerszym podziwem. Przecinały je ciemne sylwetki majestatycznych ptaków, które nic a nic nie robiły sobie z grawitacji, spełniając ludzkie sny o prostym i, przede wszystkim, naturalnym lataniu.

Lubiła je obserwować. Patrzeć, jak rozpościerają skrzydła, jak pikują gwałtownie, by po chwili wziąć kilka zamaszystych ruchów i wzbić się z powrotem w górę. W kulturze i sztuce są utożsamiane z wolnością, której ludzkiemu gatunkowi zawsze brakowało, a którą sam sobie odebrał: przez kapitalizm, pracę, cywilizację, pieniądze. Ptaki wolne są od chciwych żądz, nie mają systemu ani hierarchii, której muszą się podporządkować.

Nie licząc łańcucha pokarmowego, oczywiście.

— Hej, a ja? — oburzył się w żartach Peter, kończąc swoją część pizzy.

Dzień sprzyjał ulotnym wypadom do stolicy. Randkom w przytulnych kafejkach, spacerom brzegiem rzeki. Prevc korzystał z tych warunków, jak tylko mógł, bo nad jego głową wisiało znów mroczne widmo zbliżającego się sezonu letniego. I trenera, który za nic by mu nie przepuścił jakichkolwiek prób lenistwa na treningach. Tłumaczenie, że to tylko sezon letni, trafiało jak grochem o ścianę. A Peter, mimo upływu lat, nie mógł się nacieszyć jej obecnością. Wielu mogłoby to nazwać przeznaczeniem, że spotkali się właśnie w redakcji, ale on wolał to nazywać „własną ciężką pracą”. Nie po to dwoił się i troił, by ją do siebie przekonać, żeby teraz pozwolić jej ot, tak po prostu odejść. Gdyby tak się stało, w Kranjskiej Gorze przestałoby świecić słońce, a jedyną radością byłyby dla niego skoki.

Mila machnęła ręką, uśmiechając się w sposób, który zwiastował złośliwość.

— Eee tam, to już wiem — odparła niby to lekceważąco. — Dwie obelgi od Janusa, głupi przytyk od Domena, wywrót oczami od Cenego, potem się odpychasz od belki, machasz kończynami i lądujesz za linią bezpieczeństwa.

— Pff — prychnął Prevc, zakładając ręce, odłożywszy najpierw sztućce. — Podwójny mistrz olimpijski nie macha kończynami podczas lotu.

— No właśnie, co tam słychać u Kamila?

Peter rzucił w Milę pomidorem koktajlowym z jej własnej sałatki, a ona się zaśmiała. Zdążył przywyknąć i do obowiązkowej zieleniny przy każdym daniu, i do ciętego języka. Odpowiadał jej pięknym za nadobne. Być może dzięki temu temperatura między nimi nie spadała.

— Bardzo śmieszne — udał obrażonego.

Igrzyska Olimpijskie w Pjongczang Mila pamiętała jako nieustające pasmo obaw i nieszczęść. Słoweńskie orły zupełnie się pogubiły przed samym wyjazdem, mnóstwo rzeczy zostało w domu — w przypadku niektórych była to forma. Elin przybyła jako część drużyny, zdenerwowana nie raz bardziej niż cała kadra razem wzięta. Nie licząc trenera, którego mina zdecydowanie odrzucała wszelkich dziennikarzy. Nastrój miał iście bojowy, czego nie można było powiedzieć o takim Domenie, dla którego igrzyska stanowiły wspaniałe źródło wiecznej kąpieli w ogólnej czci i uwielbieniu nastoletnich fanek. Cene przeżywał je całym sobą, od miesiąca chodził blady i nerwowy. Przez to nie awansował do ani jednej drugiej serii. Jego młodszemu bratu również się to nie udało.

Pierwsze złoto spotkało się z wyjątkowym entuzjazmem, który trzeba było prędko pohamować — już za trzy dni miał się odbyć kolejny konkurs, wszelkie świętowanie było niewskazane. Drugie złoto wywołało prawdziwą euforię wśród wszystkich Słoweńców tego świata. Do kompletu brakowało najwyższych odznaczeń w konkurencjach drużynowych — męską zdominowała kadra polska, mieszaną — japońska. Tamten okres należał do najwspanialszych w ich życiu. Byli pewni, że nie zapomną o nim nigdy, nawet na moment.

— Oj, nie denerwuj się, Pero. Złość piękności szkodzi. — Mila wysunęła do Petera język.

— Nie nazywaj mnie Pero — nachmurzył się Prevc. — Tyle razy ci mówiłem, że z twoich ust tego nie lubię.

— Przepraszam w takim razie — odparła Mila, ale on był pewien, że to nie koniec. — ...Peterku.

— Mila!

— ...sweterku?

— Nie przeginaj!

— Bo co?

Peter nachylił się z takim uśmiechem, że Mila była pewna, że zaraz powie coś nieprzyzwoitego bardzo zmysłowym głosem, ale on wypalił:

— Bo napiszę drugą autobiografię.

— Tylko nie idź z nią do Jelar! Drugiego takiego dzieła nie zdzierżę — odgryzła się.

— Mimo że teraz daje ci tak wiele or...

Mila w panice zakryła prędko usta Petera dłonią, ale on ją oderwał.

— ...orientalnych krajów do zwiedzania?

Elin się zezłościła i zaczerwieniła, ale powiedziała, kręcąc głową z uśmiechem:

— Jesteś niewyżyty.

Patrzyli sobie przez chwilę w oczy z uśmiechami na twarzach. Takich chwil mogli zliczyć na palcach obu rąk. On oddawał się ciężkim treningom, ona — dążeniu do awansu w pracy. Spotykali się więc w połowie swoich dróg do sukcesu, robiąc wszystko, by złudne marzenia o chwale nie przyćmiły im o wiele ważniejszych życiowych priorytetów.

— Peter... — zaczęła Mila, starając się unikać jego wzroku, by nie zauważył troski w jej oczach.

— Hmm? — zamruczał, podpierając głowę jedną ręką, a drugą gładząc wierzch je dłoni.

Podniosła głowę. Uśmiechał się. Mila uwielbiała ten widok tak bardzo, że wiedziała, że gdyby ich drogi się rozeszły, wspomnienie go drążyłoby dziury w jej sercu.

Nie mogła go stracić. I tak miała go wyjątkowo mało.

— Kochasz mnie? — wyszeptała.

Twarz Petera nie przestawała promienieć z radości.

— Jak swoje dwa złote medale olimpijskie — wyszczerzył się głupkowato.

— Romantyczny jesteś — prychnęła.

— A ty bardzo wyluzowana.

— Było się zastanowić, jak sobie przyszłą żonę wybierałeś. — Po raz kolejny tego dnia wystawiła mu język, pozwalając ciążącym obawom schować się tam, gdzie zwykle było ich miejsce — do ciemnego kąta świadomości.

Zajęło jej dobrych pięć minut, nim uprzytomniła sobie, że medytuje nad zamkniętym pojemnikiem z obiadem. To dzięki Peterowi nauczyła się jeszcze skuteczniej wykluczać tłuszcz ze swojej diety. Po pewnym czasie stała się prawdziwą mistrzynią serwowania posiłków dla skoczków narciarskich. A dobre nawyki należy kultywować, więc nie widziała sensu w porzucaniu sutecznej diety, mimo że główny powód jej stosowania stracił na znaczeniu szmat czasu temu.

Spojrzała na swoją lewą dłoń, na palec serdeczny. Dotknęła go kciukiem. Wyjątkowo dobrze utkwił jej w głowie obraz srebrnego pierścionka. I twarzy Petera, kiedy położyła mu go na jego wyciągniętej dłoni, pośrodku zatłoczonego lotniska.

Przyjechał na złamanie karku, by ją bezskutecznie błagać. Bo mu zależało. A ona tak po prostu zdeptała jego serce jak dogasającego peta.

Przeżuła kilka liści sałaty, ale odechciało jej się jeść.

— Dobrze się czujesz? — Pokpiwający głos Jelar przywrócił ją do rzeczywistości.

Chrząknęła, bez przekonania zaczynając na nowo jeść sałatkę.

— Ta — mruknęła.

Jelar wywróciła oczami.

— Myślałaś o Prevcu, mam rację?

Mila znowu chrząknęła, udając, że wybiera co większe kawałki kurczaka.

— Nie, myślałam nad... nad tym, co dziś będę robić. W końcu piątek. — Wymusiła uśmiech, chociaż wizja spotkania z Luką naprawdę była pokrzepiająca.

Szefowa podniosła podejrzliwie jedną brew, ale najwyraźniej zdecydowała porzucić temat nieszczęśliwych miłości, bo nagle zbladła. Usiadła przy swoim biurku i zaczęła powolnie przeglądać przyniesione przed chwilą papiery, jednak zupełnie na nie nie patrzyła. Jakby uświadomiła sobie coś przykrego.

Mila z trudem przełknęła ostatnią porcję obiadu. Po tej reakcji wiedziała, że na pewno nie usłyszy dziś już niczego przyjemnego i będzie zdana na Lukę.

— Wiesz... — zaczęła powoli Jelar — mamy nowe zlecenie.

Elin poczuła przyspieszające serce. Patrzyła na Marikę wyczekująco.

— Wydamy... wydamy album. To znaczy — chciałabym, żebyśmy go wydały. Wiem, że mam decydujący głos, ale to naprawdę może być hit i...

Mila przymknęła oczy, w duchu domyślając się najgorszego.

— Czyj? — zapytała martwym głosem, nadal nie podnosząc powiek.

Zapadło chwilowe milczenie.

— Prevców. Album rodzinny Prevców.

A więc pozostał jej już tylko Luka.

* * *

— I co, ja mam tak po prostu tam zejść?! — szeptała gorączkowo, naciągając rękawy prowizorycznej piżamy — dużego swetra Petera.

Prevc uśmiechnął się, nie mogąc sobie odmówić tej przyjemności rzucenia okiem na jej nogi, zupełnie nagie i kończące się przy linii majtek. Czy mogliby w ogóle nie schodzić? Najchętniej zamknąłby ją w swoim pokoju i nie wypuszczał. Cały dzień spędziliby bez wychodzenia z łóżka.

— Aha — potwierdził, z rozbawieniem patrząc na jej zdenerwowanie. — Ale najpierw załóż jakieś spodnie.

— Prevc, to nie jest śmieszne! — syknęła, zdzieliwszy go w rękę. — Mam zejść do twoich rodziców i powiedzieć: „No siema, to ja was naszłam w nocy i jakoś tak się stało, że już zostałam. A spodnie zabrał mi pański syn. No to elo”?

Peter roześmiał się teraz na głos, odchylając głowę.

— Ja nie wiedziałem, że ty znasz taki slang!

Mila spojrzała na niego z pobłażaniem.

— Proszę cię, ja jestem strażniczką czystości językowej, nie zakonnicą.

— Zdążyłem to zauważyć.

Tym razem Elin jednak się uśmiechnęła i oblała rumieńcem.

Miało być pięknie, mieli się pocałować — ale pech chciał, że Mila opierała się o drzwi. O te same drzwi, które ktoś kilka sekund później prawie wyważył w gniewie i wpadł do pokoju jak burza, zastając szanowaną panią redaktor jeno w bluzce i majtkach.

— ZNOWU MI PRZESTAWIŁEŚ NAR... Wow.

Peter zdawał sobie sprawę z faktu, że Mila najprawdopodobniej marzyła o rychłej śmierci. Albo chociaż zapadnięciu się pod ziemię.

Jedno słowo: Domen. I jego szatański uśmieszek, który pojawił się w ułamku sekundy.

— A bratu to niełaska cokolwiek załatwić?

Poczuwszy przypływ gwałtownego gniewu, Peter złapał braciszka za fraki i wyniósł go z pokoju, sycząc mu do ucha przeróżne obelgi i przypominając, że jeszcze mleka spod nosa dobrze nie wytarł, więc może by wrócił do klocków, a się nie mieszał w sprawy dorosłych. W odwecie wściekły Domen odwrócił się doń na pięcie i krzyknął:

— POWIEM RODZICOM, GBURZE!

Próby uspokojenia Mili po tych słowach spełzły na niczym. Przekonywanie, że rodzice traktują go bardzo dojrzale — również. Panikowała, chowała się w pierzynie, więc wymagało nie lada siły, żeby ją wytargać z pokoju.

A jak się to już udało, w kuchni przywitały ją szerokie uśmiechy państwa Prevców przygotowujących śniadanie swoim najmłodszym pociechom.

— Peter nam trochę o tobie opowiadał.

— Mamo...

— Nie marudź, prawdę mówię — zwróciła się do wywracającego oczami syna. — W samych superlatywach. — Szeroki uśmiech matki Petera roztopił jej zlodowaciałe strachem serce.

Problem w tym, że zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć, jak się zachować... Ciągle czuła uderzenia gorąca na swojej twarzy.

— Aż boję się pytać — mruknęła niewyraźnie pod nosem.

Usiadła nieśmiało przy wysepce, na której pani Prevc dosmażała jajecznicę. Oczywiście, nie dla swoich dzieci, a dla siebie i męża. Jej potomstwo musiało się zadowolić kanapkami z pieczywa wielozbożowego z sałatą, chudą szynką, pomidorem i odtłuszczonym serem.

— To ty jesteś tą redaktorką, tak? — kontynuowała rozmowę pani domu, a uśmiech nie schodził jej z twarzy.

Peter, który usiadł obok niej, z zawstydzenia zakrył oczy dłonią, a Mila spojrzała na niego pytająco, czego nie mógł zauważyć.

— Tak — odparła nieśmiało.

Z przerażeniem zorientowała się, że Julijana Prevc wyciąga o jeden talerz za dużo... Elin zeszła więc powolnie z krzesła.

— Proszę sobie nie robić kłopotu, ja zaraz muszę wracać...

— Być może — przyznała niespeszona kobieta — ale w taką długą podróż nie można się udawać o pustym żołądku. Jestem pewna, że kwadrans nie zrobi ci różnicy, a dla mnie sprawi prawdziwą przyjemnością, jeśli zjesz dzisiaj z całą naszą rodziną.

Po ciepłym spojrzeniu, które posłała jej znów matka Petera, nie była w stanie dalej stawiać oporu. Wszelkie obawy na temat ewentualnego odrzucenia również zniknęły jak za machnięciem magicznym różdżki. A sam Peter nigdy nie był tak dumny z żadnego z wyborów, których wcześniej musiał dokonać.

Spojrzał na siebie w lustrze. Dopiął ostatnie guziki granatowej marynarki, poprawił rękawy szarej koszuli, założył eleganckie buty i złapał za klucze do samochodu. Dołożył wszelkich starań, żeby wyglądać profesjonalnie, ale całe jego wnętrzności były dalekie od takiej postawy. Czy się bał? A czy można się bać czegokolwiek bardziej od lotu na mamuciej skoczni? Okazuje się, że ludzka psychika jest o wiele bardziej skomplikowana, niż się powszechnie zakłada.

Można nie bać się lotu o własnych siłach na ćwierć kilometra, ale można czuć tremę na myśl o spotkaniu z kimś, kto kiedyś zajmował większą część twojego życia.

Mama podeszła do niego od tyłu cichym krokiem i zrzuciła czule niewidoczny pył z jego ramion. Nie musiała nic mówić — uśmiechnęła się blado do odbicia w lustrze. Jego uśmiech miał podobnie „przekonywający” wydźwięk.

Nietrudno się domyślić, że Milę spotkało wiele szczęścia ze strony rodziny Petera — zarówno Julijana, jak i Božidar nie mieli żadnych zastrzeżeń, choć ojciec przez długi czas odnosił się do niej ze sporą rezerwą. Kiedy najstarszy syn przyszedł do pani Prevc pewnego wieczora, zdradzając z nieudanie skrywanym uśmiechem, że chce się zaręczyć, Julijana najpierw gwałtownie spoważniała, pytając, czy na pewno wie, jaką wagę ma to jedno pytanie. Chwilę później jednak nie mogła uwierzyć, że choć na moment zwątpiła w dojrzałość Petera. Dlatego odwzajemniła wówczas jego uśmiech i dodała mu otuchy.

— Boję się — wyznał wtedy, nerwowo bawiąc się łyżeczką, która jeszcze przed chwilą mieszał herbatę.

Julijana się zaśmiała.

— Najwybitniejszy lotnik na świecie trzęsie portkami przed średniego wzrostu blondynką...

— Na skoczni wiem, co robić — odparł. — Kobiety już nie są tak proste w obsłudze.

To mama zachęcała go, by dalej walczył. To ona wcisnęła mu w dłonie kluczyki do samochodu i naprędce objaśniła najszybszą drogę dojazdu na lotnisko. I to ona przekonała go, że zrobił wszystko, co mógł, ale przecież nie w jego mocy leżało zmienianie czyichś uczuć.

Teraz też stała za nim murem. Też go wspierała, dodawała mu otuchy. Znała go lepiej niż ktokolwiek inny. Być może nawet lepiej niż...

— Dobrze wyglądasz — oznajmiła, starając się rozluźnić atmosferę. — Zrobisz wrażenie.

Poczuł kamień w żołądku.

— Wiesz, że nie o to mi chodzi, mamo.

— Wiem — ucięła. — Ale imponować wyglądem nigdy nie zaszkodzi.

Złapał pokrzepiająco dłoń matki spoczywającą na jego ramieniu, a pięć minut później słychać było warkot silnik samochodu odjeżdżającego spod domu państwa Prevców.

* * *

Siedząc w swoim „akwariowo” zaprojektowanym biurze, śledziła poczynania reszty pracowników wydawnictwa. Nie mogła przy tym opanować nerwowego stukania ołówkiem w blat i zerkania na zegarek. Wszystko wyglądało zwyczajnie — może prócz przygnębiającej, deszczowej pogody — ale Elin nie mogła się wyzbyć niepokoju. Dochodziła czternasta, a tu nadal NIC. Kursor migał przy ostatnim poprawionym słowie tekstu o ewolucji gatunkowej powieści, ale ona go ignorowała. Od czasu do czasu popijała wodę z butelki, żeby zająć czymś niecierpliwe ręce. Najbaczniej przyglądała się Mai, która jak gdyby nigdy nic żartowała z koleżanką z biurka obok i najwyraźniej była, mimo wszystko, w wyśmienitym nastroju.

Siedziała już sama — Jelar zrobiła sobie wolne ze względu na przyjazd rodziny z Niemiec.

Po dwóch godzinach ustąpiła. Lokal miał wkrótce opustoszeć, więc Mila wątpiła w jakikolwiek rozwój wydarzeń. Postanowiła przespacerować się pod redakcyjny ekspres, obok którego stał czajnik, by zaparzyć sobie herbaty, mającej uprzyjemnić wyjątkowo przygnębiającą pogodę w ten początek weekendu, ale zaraz po przekroczeniu progu gabinetu napotkała na przeszkodę. Przeszkodę, przez którą musiała wyhamować.

Podniosła wzrok i od razu poczuła, jak wszelka chęć na herbatę odchodzi.

— Cześć — wyszeptała, starając się go wyminąć.

— Cześć — powiedział głośno za jej plecami.

Zatrzymała się i odwróciła na pięcie.

Nic się nie zmienił; nadal był niezwykle szczupły, nadal miał pewne spojrzenie, nadal był stonowany. Jeśli denerwował się tą wizytą, na pewno nie dał tego po sobie poznać. Tylko nieznacznie ściągnięte brwi dały Elin sygnał, że być może wcale nie jest tak spokojny.

— Dobrze cię widzieć — powiedział, wdziewając na twarz ledwie widoczny uśmiech.

Mila chrząknęła.

— Ciebie też — odparła oficjalnym tonem, wykonując ręką ruch, którzy przypomniał jej, że przecież trzyma kubek.

Elin dziękowała w duchu za typowy redakcyjny gwar, który skutecznie zapełniał zapadłą między nimi ciszę.

— Trochę szkoda, że praca nad naszym albumem nie przypadła tobie.

Zadrżała. Spojrzała na niego, obawiając się tego, co odczyta z jego twarzy. Te bardzo odważne słowa wprowadziły atmosferę jeszcze większego skrępowania.

Półtora roku. Tyle czasu się nie widzieli, nawet nie spotkali przypadkiem. Nie śledzili się wzajemnie na żadnych portalach społecznościowych. Nie było prób telefonów, smsów, prozaicznych listów. Mila przestała nawet oglądać skoki. Kiedy zrobiła to pierwszy raz od nieszczęsnego spotkania na lotnisku, coś w niej zaczynało mięknąć, pękać. Na idealnie równym, twardym pancerzu zaczynała pojawiać się rysa, a przecież nie taką obiecywała sobie być. Dlatego tym większy był szok, kiedy stanął przed nią żywy i namacalny. Jego twarz nie wyblakła w jej wspomnieniach, ale nawet tam wydawała się niezmierzenie odległa, jak stare wyobrażenie, jak historia, którą tworzy się w głowie przed snem, a rankiem zapomina. Ale tej historii nie dało się zapomnieć z dnia na dzień. Jej w ogóle nie dało się zapomnieć.

— Teraz zajmuję się nieco innymi sprawami — odparła chłodno.

Zapragnęła uciec z redakcji bez wyjaśnienia, z takim trudem znosiła to spotkanie, to spojrzenie pewnych, acz niezupełnie beznamiętnych oczu.

Ręce zaczęły ją świerzbić. Przyjrzała się dyskretnie jego ustom. Były suche od zimnego powietrza. Dawniej bywały spękane od pocałunków na zimnie. Wiedziała, że w momencie, w którym przyszło jej to na myśl, na pancerzu znów pojawiło się pęknięcie. Gdzieś w głębi duszy rozzłościła się na siebie, ale gniewny głos póki co nie zdołał się przebić dziwną mieszankę strachu i głodu.

Co gorsza, pewność w zielonych oczach Prevca również topniała. Opuścił brwi, rozluźnił napięcie w twarzy. Przypomniała sobie Petera sprzed półtora roku, zanim Jelar złożyła jej jednorazową propozycję.

— Mila...

To nie było ukojenie. Ten głos przyszedł, żeby sprowadzić na nią nieszczęście. Przymknęła powieki, z całych sił starając się oprzeć pokusom.

— Minęło tyle czasu — szeptał. Wydawało im się, że byli samo. — Mam wrażenie, że nie widziałem cię całe wieki. A ty stoisz tu dziś przede mną taka sama, jak półtora roku temu, na lotnisku. Jakby nie minęła ani minuta.

Otworzyła oczy. Patrzył na nią jak w najsubtelniejszych ich momentach, w tych chwilach, kiedy wywlekał podszewkę swojej duszy, by jako jednej z niewielu pokazać ją właśnie Mili. Bo wiedział, a raczej sądził, że w jej dłoniach ta delikatna struktura nie ulegnie zniszczeniu. A ona tak po prostu rozdarła ją na pół.

Jak śmiałaby go prosić, by zrobił to jeszcze raz? Elinównę na pewno cechowała niezłomność, ale wiedziała, że nie igra się z czyimiś uczuciami. A wejście na nowo w czarujący, Prevcowy świat byłoby niepotrzebną, bolesną inwazją. Bolesną dla obu stron.

Przypominając sobie biały, zatłoczony terminal, czuła do siebie obrzydzenie. I żal, że wtedy podjęła taką decyzję. Przecież można była inaczej, dłużej, lepiej.

Stało się. Nie odwróci czasu, choć pragnęła tego z całych sił.

— Musisz wiedzieć, że... — ciągnął.

— Panie Prevc?

Jeszcze w życiu nie była tak wdzięczna za przerwanie swojej rozmowy.

Zza pleców Petera wyłoniła się niziutka, wesoła brunetka w modnych, zbyt dużych okularach, uśmiechając się serdecznie. Skoczek odwrócił się na pięcie, musząc mocno zezować w dół, by spojrzeć jej prosto w oczy.

— Dzień dobry. Nazywam się Maja Vidmar, będę redaktorką prowadzącą pana publikacji. Zechciałby pan może...

Peter spojrzał przez ramię, ignorując na chwilę paplaninę dziewczyny, ale Mila Elin już zniknęła.

Zgodnie z przewidywaniami, po godzinie biuro prawie opustoszało. Za oszkleniem gabinetu Mila widziała prawie zupełnie pogaszone świetlówki. Paliła się tylko lampka przy biurku Mai Vidmar, naprzeciw której, zerkając dyskretnie znad papierów, siedział Peter Prevc, ten sam, którego Elin znała już niemal sześć lat. Od czasu ich pierwszego spotkania — tak się składa, że miało miejsce w tej samej redakcji — przybyło mu trochę zmarszczek pod oczami, które zresztą dodawały męskości. Redaktorka też mu się przyglądała, ale przychodziło to z trudem; jej odbicie w jego oczach pokazywało prawdziwego potwora. Nawet na odległość. Czuła do siebie nieopisaną odrazę. Nie potrafiła sobie wybaczyć. Nie sądziła, że kiedykolwiek do tego dojdzie.

Choć wiedziała, że to wygodnickie i nieszczere podejście, wolała uciekać od prawdy. Nie miała sił się z nią mierzyć. Nie po wyczerpującej walce, którą toczyła z sobą przez ostatnie osiemnaście miesięcy tylko po to, by u krańca bitwy wrócić do punktu zero.

Nie wytrzymała. Na pół godziny przed czasem zapisała ostatni plik, wyłączyła komputer i pogasiła wszystkie światła w gabinecie. Miała prawo — w końcu był piątek. Kategorycznie zabraniając sobie spoglądać w bok, miarowym i szybkim stukotem obcasów wyszła na korytarz. Echo niosło jej kroki tak donośnie, że nie usłyszała zamykanych na klucz drzwi biura.

Po wyjściu z budynku nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu. Biała toyota stała tuż naprzeciw drzwi, a jej właściciel, z rękami w kieszeniach skórzanej kurtki, opierał się tyłem o maskę. Jego szeroki, męski uśmiech przypomniał Elin, co miało ją pocieszyć po całym tym nieszczęsnym tygodniu.

— Luka? — spytała w zaskoczeniu, ale nie przestawała się uśmiechać. Podeszła bliżej. — Przecież umawialiśmy się, że przyjadę do ciebie na siódmą.

Wysoki, umięśniony brunet wzruszył ramionami.

— Wypuścili nas trochę wcześniej z pracy, więc pomyślałem, że zrobię ci niespodziankę. Źle zrobiłem? — zmartwił się.

— Skąd! — zaprzeczyła prędko Elin. — Bardzo się cieszę, że tak pomyślałeś.

Patrzeli na siebie w milczeniu. Po kilku sekundach Luka pochylił się i złożył na ustach Mili delikatny pocałunek, który dla niej był ukojeniem wszelkich niepokojów z całego dnia. Chwilę później obydwoje wsiedli do białej toyoty i odjechali.

A Peter Prevc ze zmierzwionymi od biegu włosami patrzył, jak się oddalają.

I oto wracam ja, marnotrawna córa tego bloga z oneshotami.

Taki średni powrót, bym powiedziała.

Jakby kogoś to żywotnie interesowało, to na podstronie Skoki narciarskie pojawiły się gify bohaterów roboczo zwanych Precli (które łącznie z pierwszą częścią mają już 40 stron).

A jakby ktoś Was śledził Tośków, ale niezbyt dokładnie, to przypominam o 15. rozdziale na Nie-lotnych.

Więc tego. Jak oceniacie powrót? Bo ja czuję, że wypadłam z rytmu.

Aha, i ten: PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, TO JEST NÓWKA SZTUKA, JESZCZE CIEPŁA.