#07 Polaroid (I)

Żywe kadry

♫

Strzepnąwszy niewidoczny pyłek ze swojej grafitowej spódnicy, ruszyła przed siebie.

Smukłe nogi kroczyły jedna przed drugą. Stukot jej szpilek wypełniał korytarz. Stojący w nim ludzie rozstępowali się na boki, usłużnie witając się z szefową. A ona, nie drgnąwszy nawet jednym mięśniem twarzy, odpowiadała im chłodno i władczo. W prawej dłoni ściskała już klucz i skoro tylko dotarła do drzwi z grawerowanym napisem REDAKTOR NACZELNY, włożyła je do zamka, który szczęknął, a po chwili klamka ustąpiła.

Jej biuro było przestronne, jasne, a jednocześnie pełne książek, które stanowiły lwią część jej życia. Zdecydowana większość z nich stanowiła publikacje wydane pod jej nadzorem, ale nie zabrakło także słowników wszelkiej maści. Wolną przestrzeń ścienną pokrywała nie tylko jasnozielona, pastelowa farba, ale i różnego rodzaju certyfikaty, dyplomy i podziękowania za zasługi dla rozwoju słoweńskiego rynku wydawniczego.

Ledwie zdążyła odłożyć aktówkę na biurko, rozdzwonił się telefon. Kontrahenci bez przerwy składali jej propozycje wydania najróżniejszych przejawów grafomanii, a ona, dzięki wieloletniemu doświadczeniu, dyplomatycznie posyłała wszystkich delikwentów na drzewo.

— Powtarzam panu, że nie wydamy Śniadań z Szatanem, bo to nie jest powieść, tylko literacki żart — powiedziała twardo, powoli tracąc cierpliwość. — A my nie mamy w zwyczaju żartować z gustu naszych czytelników.

Przed nią jawiła się niezbyt przyjemna perspektywa nadgodzin w pracy.

Kiedy tylko zdołała odesłać z kwitkiem namolnego autorzynę, wreszcie opadła na fotel i odpaliła komputer. Po chwili spojrzała na zdjęcie, jedno z pierwszych wspólnych, które stało między drukarką a koszyczkiem na długopisy. Mimowolnie się uśmiechnęła na ten widok, bo pamiętała tamten dzień.

Zaraz po jej niespodziewanym przyjeździe do Kranjskiej Gory, została na noc u Petera, a następnego ranka zadzwoniła do Jelar w sprawie przyznania zaległego urlopu. Wcześniej samotność sprawiała, że nie potrzebowała zajmować się czymś innym niż praca. Teraz wreszcie mogła więc wykorzystać gromadzone latami dni wolne. Bo wiedziała, że czas był tutaj szalenie cenną rzeczą.

Wybrali się na jeden dzień do Mariboru, w którym słońce kąpało cały Plac Zamkowy w swoich promieniach, w którym równie pięknie prezentował się Plac Wolności, w którym stare, dziewiętnastowieczne winnice same opowiadały historię Słowenii. To zdjęcie zrobił im pewien uprzejmy turysta, Polak, pod najstarszą na świecie winoroślą. Weszli też na wieżę Obrambni stolpi i spacerowali brzegiem Drawy. Nie zapomnieli również wstąpić do katedry św. Jana Chrzciciela, czy bazyliki św. Marii Matki Litościwej, a potem, zmęczeni całodzienną wyprawą, zjedli przepyszną szarlotkę w jednej z nadbrzeżnych kawiarni. Wtedy, w Mariborze, Mila uświadomiła sobie, jak dawno nie była szczęśliwa i ile radości sprawić może spacer za rękę z kimś, kto zrobi wszystko, by uśmiech nie schodził jej z twarzy. Teraz, mimo upływu czterech lat, zdjęcie to nadal wywoływało taką samą reakcję.

Zerknęła na zegarek. Minął dobry kwadrans po ósmej, a na jej biurku nadal nie było kawy. Z impetem wcisnęła guzik na swoim panelu telefonicznym, a z głośnika rozległo się pytanie:

— Tak, szefowo?

— Karina, gdzie jest moja kawa?! Piętnaście minut temu miała już tu stać! Czy ty się nigdy nie nauczysz?!

Wtedy do jej podświadomości przebił się głos.

— Mila, znowu fantazjujesz przez sen o pracy.

Elin otworzyła oczy po raz pierwszy tego dnia i drugą rzeczą (zaraz po suficie), którą zauważyła, był zakładający skarpetki obok, na brzegu łóżka, Peter. Z rozczarowaniem zorientowała się, że kolejny już raz zaśliniła pół poduszki, a przy tym i twarzy. Naszło ją pytanie, co powodowało Peterem, że jeszcze nie zerwał z takim niechlujem łóżkowym. Chociaż mówią, że bałaganiary są dobre w tych sprawach.

— Co mówiłam? — spytała, przecierając oczy, po czym szeroko ziewnęła.

Mila przyzwyczaiła się do wstawania skoro świt, razem ze swoim partnerem. Kiedy on ścigał zające w pobliskim lesie, ona przygotowywała im obojgu śniadanie mistrzów. Kto jak kto, ale podwójny złoty medalista olimpijski z Pjong-Chang powinien zaczynać dzień od posiłku dającego kopa.

— Ach, nic takiego. Zdradzałaś znowu swoje plany zawładnięcia światem. — Peter roześmiał się, zakładając termodynamiczną koszulkę do biegania.

Mila przyłączyła się do niego, obserwując, jak kompletuje resztę swojej garderoby. Lubiła rozpoczynać poranki od takich widoków. Była świadoma, że nigdy nie zobaczy u swojego mężczyzny rozbudowanej klatki piersiowej ani imponujących bicepsów, ale Elin nie była amatorką umięśnionej sylwetki. Nie to ją pociągało; dla niej najbardziej atrakcyjne były ćwiczenia umysłowe i dobrze rozwinięta muskulatura mózgu, a o to u Prevca nie musiała się bać. Nieco większe obawy aspekt ten budził u Domena.

Westchnęła na samo jego wspomnienie.

— Co się dzieje? — spytał Peter, zapinając nerkę wokół bioder.

— Nic, pomyślałam tylko o twoim najmłodszym braciszku.

— Dlaczego?

Mila wzruszyła ramionami.

— To chyba ta bluzka do biegania — odparła. — Domen pożyczył ją od ciebie w Planicy, pamiętasz?

Peter roześmiał się w głos.

— Ty też nie możesz wyrzucić z głowy tego widoku, jak otoczony wianuszkiem fanek rozdawał autografy?

— Taa, i jak każdą z nich obmacywał po tyłku. — Tym razem obydwoje się roześmiali. — A im to najwyraźniej nie przeszkadzało.

Peter pokręcił w rozbawieniu głową, włączając empetrójkę.

— Jak to jest możliwe — ciągnęła dalej Elin — że ty i Cene jesteście jak najłagodniejsze owieczki w rodzinie, a ten gamoń to taki szatański pomiot?

Prevc znowu się roześmiał, zawieszając sobie słuchawki na szyi. On też polubił te wczesne, acz zdecydowanie przyjemne poranki z kobietą, o której istnieniu nawet nie marzył jeszcze cztery lata temu, kiedy przekraczał próg wydawnictwa Mariki Jelar.

— Cóż, ja i Ema mamy teorię, że został podmieniony w szpitalu — odparł. — Mama zawsze się na nią oburza, ale my wiemy swoje.

Podszedł do łóżka i nachylił się nad nią, całując ją w czoło. Nie spieszył się przy tym. Spojrzał jej w oczy, po czym odezwał się cichym głosem:

— Do zobaczenia na śniadaniu.

Mila uśmiechnęła się łobuzersko.

— Uważaj, bo śniadania może dziś zabraknąć... Tak jak moich ubrań.

Roześmiali się oboje, potem Peter wyszedł, zostawiając Milę samą w sypialni. Elin skwitowała jego wyjście głębokim westchnieniem. Uśmiechnięcie się na myśl o kolejnym leniwym dniu ze swoim ukochanym nie sprawiło jej wielkich problemów. Po kilku minutach wygramoliła się z łóżka, które pieczołowicie zaścieliła, a po tym przeszła do kuchni.

I to było ostatnie szczęśliwe wspomnienie z Peterem, jakie Mila miała. Każde następne przepajało ją bólem.

* * *

Każdego dnia o piątej rano zakładał jeden ze swoich joggingowych kompletów, zabierał ulubioną muzykę i wyruszał w długą trasę między leśnymi ścieżkami. Ignorował przy tym kłótnię swoich młodszych braci, do których po upływie kilku minut dołączały siostry. Nie zamieniwszy z nikim ani słowa, wybiegał z domu, przedłużając tym samym zanurzenie we własnym świecie wewnętrznym.

Świecie, który od półtora roku malował się raczej w ciemnych barwach.

Dawniej w czasie biegu rozmyślał nad nadchodzącymi konkursami lub minionym weekendem, wspominał stare, dobre czasy, kiedy w kadrze był jeszcze Sinkovec, a Kranjec wiedział, co zrobić ze swoją karierą. Od osiemnastu miesięcy miał przed oczami tylko jedną osobę i wszystkie zdarzenia z nią związane: nieważne, czy dobre czy złe. Przetrwali wiele burz, a powalił ich zaledwie zefirek, morska bryza. Sądził, że teraz już ich nic nie złamie, nie zerwie ich złączonych rąk. I nie mógł się bardziej pomylić.

Cały swój smutek, a potem i gniew, przekuwał w treningi. Był jeszcze bardziej milczący niż dotychczas, ale to nie tak, że nic nie mówił. W myślach bez przerwy jej wszystko opowiadał, jak dawniej, jak to robił przez cztery lata. Nie chciał się z nikim innym dzielić tymi przemyśleniami; mimo że koledzy z kadry wychodzili ze skóry, żeby mu pomóc, on wszystkich odpychał, trzymał na nieprzekraczalny dystans. I wcale nie zamierzał go zmniejszać. Otworzenie się teraz, po upływie takiego czasu, kosztowałoby go zbyt wiele, a przecież sezon stanął już na półmetku. Miał zaplanowane pewne cele i nie zamierzał ich odpuszczać. Odkrycie choć rąbka duszy mogłoby przewrócić budowane skrupulatnie domino. Chwiejne, ale starannie ułożone.

Tak po prostu było lepiej. Zresztą on nie był jakiś zniewieściały, żeby się komuś zwierzać.

Prychnął sam do siebie. Teraz zamierzasz zostać męskim szowinistą, Prevc? — przeszło mu przez myśl. Doskonale bowiem wiedział, że rozmowy potrafią być oczyszczające.

Wtedy, po jednodniowej wycieczce do Mariboru, Peter nasłuchał się naprawdę niewybrednych epitetów pod swoim adresem od trenera Janusa. Przyjął je z pokorą, chociaż nie można powiedzieć, że wziął je sobie głęboko do serca. Podejrzliwi koledzy od razu zwietrzyli spisek i nie uwierzyli w marną wymówkę lidera kadry — niepoparte zwolnieniem lekarskim zatrucie pokarmowe.

— Dobra, teraz bez lania wody — odezwał się z pewnym swego uśmieszkiem Kranjec. — Gdzieś się szlajał?

— Mówiłem przecież, zatrułem się — wymamrotał, zapinając w szatni buty skokowe.

Domen prychnął pogardliwie, czym zapracował sobie na piorunujące spojrzenie od swojego najstarszego brata. Zresztą wszystkie pozostałe oczy również na niego spojrzały, co, jak można się spodziewać, nie przypadło Peterowi do gustu.

— Peter jest od dwóch dni ZAJĘTY — zadrwił najmłodszy z Prevców, męcząc się z zamkiem kombinezonu.

W szatni rozległo się podekscytowane wycie.

— Kimże jest ta szczęśliwa wybranka? — szczerzył się jak dureń Semenič.

Domen ponownie prychnął.

— Chyba nieszczęśnica.

W odpowiedzi oberwał goglami w głowę od niemało już poirytowanego Petera. Nie zbiło to jednak młodszego Prevca z pantałyku.

— To ta dziunia z redakcji! — wykrzyknął, po czym czmychnął lotem błyskawicy z szatni na skocznię, umykając przed niechybnym gniewem brata.

Peter rzeczywiście zerwał się na równe nogi z nietęgą miną, wysłuchując głupawych komentarzy kolegów z kadry. I nie była to przyjemna audiencja.

— Koniecznie musisz nas przedstawić — wydurniał się dalej Lanišek.

— Macie rację. Zacznę od Kranjca, żeby od razu wiedziała, kto jej zaszedł za skórę zaraz na początku — warknął Peter, ewidentnie nie w humorze do głupich żartów. — A poza tym, to nie żadna dziunia, tylko Mila. I dobrze wam radzę, lepiej to sobie trwale zakodujcie. — Po tych słowach wyszedł z szatni, trzaskając drzwiami, ale nieugięci koledzy wysypali się z niej zaraz za nim.

— Opowiedz nam chociaż, jak to się stało, że w końcu zgodziła się ci dać! — zakrzyknął Lanišek, wciąż jeszcze daleko za jego plecami. Odpowiedział mu rechot kolegów.

Peter zatrzymał się raptownie i odwrócił na pięcie, czekając, aż grupka go dogoni. Kiedy to wreszcie nadeszło, Anže szczęśliwie stał na przedzie. Szczęśliwie, ale zdecydowanie nie dla Laniška, który pięć sekund później trzymał się za krwawiący nos. Nos, który chrupnął bardzo głośno w momencie uderzenia.

— Czy wyście powariowali?! — warczał furiacko czerwony na twarzy Goran Janus, zdążając w kierunku spóźnionej już na trening grupy swoich podopiecznych. — Nie macie nic lepszego do roboty, tylko się okładać pięściami przed wejściem na skocznię?! Macie po czternaście lat, żebym was musiał upominać?! Który to taki odważny?!

I w ten sposób zaczęło się męczące przesłuchanie ze strony trenera. Nie było zbyt skuteczne, Janus bowiem nie otrzymał odpowiedzi — wszyscy milczeli jak zaklęci. Peter, bo świadom był nadchodzącej kary, Anže, bo wiedział, że przesadził. Reszcie nie uśmiechało się zostać kapusiem ani niczyim wrogiem, więc zwyczajnie nie angażowali się w cały konflikt. Sprawa rozeszła się po kościach — forma Laniška nie zapowiadała jego rychłego powrotu na skocznię tak czy inaczej, więc przymusowy odpoczynek nie zrobił mu większej różnicy.

Początek nie należał więc do najłatwiejszych, ale Prevc osiągnął swoje, bo kiedy Mila przyjechała, by odebrać jego i braci z treningu, koledzy wykazali się wysoką kulturą osobistą, dzięki czemu oszczędził zdartą już wystarczająco skórę prawej dłoni. Spytany przez Milę o uraz, Lanišek odpowiedział, że miał niegroźny wypadek podczas lądowania.

To nie tak, że Peter nie miał poczucia humoru — honor nie pozwalał mu dać obrażać wybranki swojego serca. Dzięki temu na pewno umocnił swoją pozycję w kadrowym stadzie i zyskał jeszcze większy respekt. Zwłaszcza że później nie usłyszał już ani jednego obelżywego słowa na temat swojej dziewczyny.

Po pięciu i pół roku wspominał ten moment z uśmiechem, zaczynając dochodzić do wniosku, że użycie siły argumentu, a nie argumentu siły, byłoby o wiele lepszym rozwiązaniem. Jednak, jak to mówią, nie ma tego złego...

Pytanie tylko, czy mają rację? Peter z każdym dniem coraz dobitniej przekonywał się o tym, że być może przysłowia ludowe nie zawsze przekazują prawdę. Od półtora roku nie wierzył już w żadne mądre cytaty, nie czuł do nich sentymentu. Wróciła jego wiara wyłącznie w to, co naoczne — w jego możliwości sportowe. To im na powrót oddał całe swoje serce, bez reszty.

Stojąc w gorących strugach wody z prysznica, starał się oczyścić zaśmieconą przez bieganie głowę. Zwykle to pomagało — na kilka godzin, ulga była jednak niewysłowiona. Nie tym razem. Wiedział już, że jego codzienne, nieustanne pytania wreszcie otrzymają odpowiedź. Ciekawskie żądze zostaną zaspokojone.

Choć powinien się cieszyć, na samą myśl drżał. Wiedział wszak, jak rozczarowująca potrafi być rzeczywistość, jak ogłupiały substancjami mózg chytrze deformuje ją, dopełniając pragnienia serca.

Obiecywał sobie niezłomność, ale świadom był tego, że w każdym momencie może błagalnie klęknąć. I tylko niepokojąca, a jednocześnie pocieszająca myśl, że do niczego nie dojdzie, pozwalała mu trzymać swoje emocje na wodzy.

Taka sytuacja.

(Może się wydawać, że podkład nie pasuje do wydarzeń, zwłaszcza do retrospektywy, ale piosenka odnosi się raczej do aktualnej sytuacji Mili i Petera).