#06 Autobiografia (IV)

Lustrzana perspektywa

♫

Choć z całych sił starała się to powstrzymać, Mila uśmiechnęła się tak, jak dawno tego nie robiła. Tak, że rozbolały ją policzki, a serce przyspieszyło. Przebiegała oczami po tekście kilkakrotnie, jakby sądziła, że tylko jej się przyśnił, ale był tam. Czarne litery nieznacznie lśniły pod odpowiednim kątem padania światła na kremowym, szorstkim papierze. Dotykała ich, jakby w ten sposób mogła poczuć obecność Prevca.

Cała Słowenia miała się dowiedzieć, że Peter uważa ją za wspaniałą redaktorkę. Że szczerze żałuje i że przeprasza. Na oczach całej Słowenii zrobił to, czego nie mógł zrobić sam na sam w Kranju. Nie mógł, bo nie potrafił czy czerwona, wściekła twarz Janusa mu nie pozwoliła?

A jeśli to była tylko zwodnicza strategia? Jeśli naprawdę zależało mu na jednym? Elin sama zasiała w sobie ziarno niepewności. Jakaś część jej mózgu mówiła, że przecież zwykłemu casanovie nie przyszłoby na myśl tak się starać dla kogoś na jedną noc, ale inna była bardziej ostrożna. Dla Prevca wszystko mogło być wyzwaniem. Jak Kryształowa Kula albo medale mistrzostw świata. Mógł do nich się przygotowywać nawet po nocy, bez konsultacji z nikim z otoczenia, tak, żeby zaskoczyć rywali gwałtownym skokiem dyspozycji.

I wówczas do niej dotarło.

Bez konsultacji.

Za jej plecami. Z zaskoczenia.

Trzęsącymi się z gniewu wzięła do ręki telefon, ale jeszcze się zawahała. Może naprawdę miał dobre intencje?, próbował ją odwieść od tego jeden z głosów. A może nie!, pomyślała w odpowiedzi. Cokolwiek postanowił, zrobił to bez jej wiedzy. Tak jak próbował to zrobić z zaliczeniem jej. Dla zakładu. Dla głupiego żartu. Żeby kolejny raz udowodnić sobie i światu, że jest najlepszy.

Ale ty nie powinnaś zaglądać.

Ścisnęła mocniej telefon w dłoni, patrząc na wygaszony ekran.

Z publikacjami nie ma żartów. Dodatkowe strony to dodatkowe koszta. A napisane bez jej wiedzy...

Wybrała jego numer.

— Halo? — odezwał się nieco zaskoczony głos z drugiej strony.

— Kto dał ci prawo zmieniać cokolwiek w książce bez mojego zatwierdzenia? — wypaliła bez zbędnych wstępów, czując, jak całe jej ciało wpada w subtelne wstrząsy. — Dodałeś dedykację, podziękowania i jakąś... anegdotę na koniec! Masz świadomość, co narobiłeś?! Mogłabym nie zechcieć się pod tym podpisać!

Prychnął.

— Niby czemu?

— Bo nie miałam szansy tego sprawdzić, a mogłeś tam popełnić językowy błąd ostatniej dekady — wysyczała. — Dla ciebie to pewnie bzdura, ale nie chciałabym być we własnym środowisku postrzegana jako półanalfabetka. Poza tym, jako nadzorująca projekt, mam obowiązek być informowana o wszelkich zmianach. I to ja je zatwierdzam albo nie.

Usłyszała westchnienie. Przestępowała niecierpliwie z nogi na nogę.

— Po pierwsze: twoja szefowa się na to zgodziła. — Mila poczuła, jakby ktoś wymierzył jej policzek. I ty, Jelar. I ty, Jelar, przeciwko mnie..., myślała, cicho planując odwet. — Po drugie: chyba umyka ci fakt, że zarówno dedykacja, jak i podziękowania, w dużej mierze dotyczyły ciebie. I to miała być niespodzianka.

Zapadło chwilowe milczenie. Mętlik w głowie Elin wzrastał i robił coraz większy szum. Przyszła do niej myśl, że być może jego intencje...

Nie. Zrobił źle, i dobrze o tym wiedział. A może zrobił dobrze, tylko Elin się wzbraniała przed przyznaniem się przed samą sobą, że być może (bardzo głęboko w duszy, oczywiście) chciała, żeby miał dobre zamiary.

— Uważasz, że kilka zdań w twojej autobiografii cudownie sprawi, że zacznę się o tobie wypowiadać w samych superlatywach? — wysyczała z całym jadem, jaki w sobie miała.

— Podobno uważasz, że to wszystko twoja wina — odparł bez zawahania, ale i uszczypliwie.

Przełknęła z trudem ślinę.

— Co nie znaczy, że mnie to nie zabolało — powiedziała o wiele ciszej.

Uczyniła krok, który chwilę później spowiła cisza. Cisza, która zaczynała bardzo ciążyć.

— Chyba trochę ci zależało.

Uniosła brwi.

— W twoich snach — zripostowała, przywracając samą siebie do porządku. — Każdy poczułby się urażony, gdyby przeczytał, że ktoś chce go użyć dla własnej, hmm, przyjemności.

— Nie — skontrował od razu. — Gdyby obca mi osoba o mnie coś takiego, po prostu bym to olał, spławił ją i po sprawie. Trzeba kogoś chociaż minimalnie lubić, żeby poczuć się obrażonym.

Mila zacisnęła dlonie w pieści. Ta filozoficzna dysputa zaczynała jej coraz bardziej działać na nerwy i miała jej dość. Jej, jego i całej tej dennej autobiografii...

— Całe szczęście, że już się nie musimy widywać — rzuciła uszczypliwie.

— I tu muszę cię zmartwić. — Serce w niej zamarło na sekundę. — Twoja szefowa już mnie poinformowała — za dwa tygodnie odbywa się spotkanie autorskie w największej słoweńskiej księgarni w Lublanie. Mamy się na nim stawić oboje.

Mariko Jelar, możesz już sobie szykować nagrobek, bo przyda ci się od jutra. I najlepiej sobie napisz na nim: Najbardziej chciwa suka w historii słoweńskich wydawnictw.

— Co takiego?! — wybuchnęła do słuchawki. — A po co tam ja?!

— Żeby opowiedzieć o trudnościach związanych z edycją tej książki, że tak zacytuję.

Mila uśmiechnęła się gorzko pod nosem.

— Cóż, największy problem był z autorem.

Elin odniosła wrażenie, że na twarzy Prevc pojawił się dokładnie ten sam uśmiech.

— Mógłbym to samo powiedzieć o pani redaktor.

Zazgrzytała zębami, ale powstrzymała się od kolejnego niemiłego komentarza. Skoro pozostało im wciąż trochę współpracy, musiała na powrót stać się profesjonalistką — o ile w tej relacji o jakimkolwiek profesjonalizmie jeszcze mogła być mowa.

— Kiedy to dokładnie jest? — zmieniła temat, wyprawszy głos z wszelkich emocji.

— Równe dwa tygodnie, Lublana, godzina szesnasta, księgarnia Beletrina.

— W takim razie do zobaczenia — powiedziała niechętnie, po czym, nie czekając na jego odpowiedź, rozłączyła się.

I położyła się na wznak na łóżku, planując w głowie zabójstwo Mariki Jelar. Nie miała konkretnego pomysłu, ale wiedziała jedno: będzie krwawe i bolesne.

* * *

Lublana. Zielona stolica Europy. W centrum płynie rzeka, a wszystko wokół przypomina rysunek z książki dla dzieci o księżniczkach i ich małych, acz pięknych królestwach. I Mila Elin, przerażona, a jednocześnie zachwycona, w samym jej sercu.

Do stolicy przyjechała dwa dni wcześniej, żeby mieć czas na aklimatyzację i przygotowanie się do spotkania z Prevcem. Nie widziała go ponad trzy miesiące; nie zakładała, że zmienił się znacząco z wyglądu, ale już prawie zapomniała, jaki stres jej zwykle przy nim towarzyszył. I nie, żeby nie próbowała wytłumaczyć szefowej (spokojnie i jednak bez użycia ostrych narzędzi, takich jak precyzyjnie naostrzony ołówek, który kusząco lśnił w koszyczku na jej biurku), że całe to spotkanie autorskie jako część akcji promocyjnej było kiepskim pomysłem. Oczywiście, że było dobrym pomysłem. Z popularnością Prevca Jelar liczyła na rekordową (dla Słowenii) frekwencję, nadzieję swoją upatrując w szalonych, zakochanych w młodym skoczku nastolatkach. Elin wzięła, co prawda, jedną ze swoich popisowych sukienek, ale nie miało to nic wspólnego z obecnością mediów, ograniczonych, na szczęście, wyłącznie do dziennikarzy z aparatami. Było to raczej związane z obecnością Petera, przekonanego, że wygrał, że jest lepszy, bo nie zagląda w czyjeś smsy i robi niespodziewane dedykacje.

Prychnęła sama do siebie, kiedy myśl ta przyszła jej do głowy podczas południowego, okraszonego ciepłym słońcem spaceru w parku Tivoli. Sądziła, że po wizycie w kawiarni na Wzgórzu Zamkowym (na które miała widok z hotelu) nic nie będzie w stanie zepsuć jej humoru, ale ponura wizja zbliżającego się spotkania zmieniła ten stan. Pozostały jej cztery godziny, a ona już nie mogła opanować szybkiego bicia swojego serca. O wiele wcześniej zaplanowała, co na ten dzień założy, kosmetyki stały więc już przygotowane na komodzie, sukienka wisiała na drzwiach szafy, a buty posłusznie stały obok łóżka. Teraz tylko czekała na upływ czasu.

Usiadła na ławce, obserwując poruszającą się wolno wodę. Małżeństwo z dwójką dzieci obok karmiło kaczki, a chłopczyk, około pięcioletni, w pewnym momencie wskoczył na płaski kamień, ugiął nogi w kolanach, przyciągając napięte ręce do ciała. Na twarzy miał pełne skupienie. Poruszył kolanami na boki, a po chwili wyskoczył wysoko w górę, lądując przed kamieniem, z jedną nogą nieznacznie mocniej wysuniętą do przodu od drugiej i ramionami jak po zakończonej akrobacji gimnastycznej.

— Kiedyś będę taki jak Peter Prevc, mamo! — krzyknął uradowany, kiedy jego rodzice zaklaskali po udanym manewrze.

Nie chciałbyś być taki jak on, zaufaj mi, przemknęło Mili ponuro w myślach. Wyglądało na to, że tego dnia cały wszechświat się jej sprzeciwiał.

Zerknęła na zegarek. W sumie im szybciej zacznie, tym szybciej będzie to miała z głowy — taka naszła ją konkluzja. Poprawiła komin na szyi i ruszyła z powrotem do hotelu, ciągle mając przed oczami imitację (nauczyła się tego z autobiografii Prevca) chłopca i zastanawiając się, czy kiedyś, wiele lat wstecz, Peter powiedział coś podobnego do swojej mamy. I czy jego pierwsza imitacja spotkała się z takim samym aplauzem. Książka skoczka nie mówiła nic na ten temat.

Im bliższa była godziny W, tym więcej potu na nią występowało. Co kwadrans brała głębsze oddechy, żeby uspokoić, ale i tak nie mogła opanować nerwowego przygładzania błękitnej, sięgającej kostek, prostej sukni ze sporym wycięciem w boku. Przyklepywała naszyjnik, przyciskała kolczyki, poprawiała bransoletki i pierścionki, dociskała wsuwki w koku, spryskiwała się perfumami. Ostatecznie nadeszła odpowiednia godzina, więc założyła swój biały prochowiec, który związała w pasie, wskoczyła w szpilki, złapała kopertówkę i zamknęła na sobą drzwi hotelowe.

Przed wejściem poczekała kilka minut na taksówkę i po upływie kwadransa pojawiła się u drzwi zatłoczonej księgarni Beletrina. Poratowała ją jedna z pracowniczek, która wartowała już na zewnątrz, i wprowadziła Milę przez zaplecze. Tam Elin rozplątała się z wszelkich niewygodnych płaszczów i pasków, czekając na pojawienie się głównej gwiazdy programu.

Od dwóch tygodni miała ułożone przemówienie w razie, gdyby ktoś ją o nie poprosił — zawierało odpowiedzi na prawdopodobne pytania, więc i na część otwartą była przygotowana. Tyle że bohaterowi dnia jakoś nie spieszyło się, żeby mieć pewien zapas czasowy i omówić niektóre kwestie.

Mila niemal podskoczyła, kiedy drzwi zaplecza cicho kliknęły i, jakby na zawołanie, Prevc pojawił się w ich progu. Obrzuciła go szybkim i (przynajmniej taką miała nadzieję) obojętnym spojrzeniem, po czym bąknęła coś w stylu przywitania.

Wyglądał elegancko, a jednocześnie bardzo swobodnie; czarna marynarka, odpięta przy szyi koszula, ciemne spodnie materiałowe i eleganckie buty z czerwoną nitką i sznurówkami, które pasowały do tego samego koloru lamówki i butonierki w marynarce. Ułożone włosy, spokojne, pewne siebie spojrzenie. Pracownica księgarni opuściła ich, by pomóc koleżankom opanować tłum, a na zapleczu zapadła względna cisza.

Mila kolejny raz zerknęła na zegarek, stojąc bokiem do Prevca i opierając, niby to nonszalancko, rękę o jakąś półkę.

— Bardzo dobrze dziś wyglądasz.

Słowa Petera zabrzmiały w pomieszczeniu jak gong.

Mila chrząknęła, by dodać sobie odwagi. Cóż z tego, skoro jej tętno wpadło w jakąś dziką prędkość. Spojrzała na niego, udając, że wcześniej nie zauważyła jego stroju.

— Dzięki. Ty też się całkiem nieźle ogarnąłeś — odparła bez większych emocji, nagle skupiając uwagę na telefonie.

Prevc uniósł brwi w szczerym zdziwieniu.

— Ogarnąłeś? — powtórzył z kpiącym uśmieszkiem. — Pani redaktor, skąd takie prostackie słownictwo?

Mila włożyła cały swój jad w uśmiech i tę odpowiedź:

— Zasada decorum, Prevc — wyjaśniła, podnosząc nań oczy. — Trzeba dostosować poziom wypowiedzi do towarzystwa.

Peter zacisnął szczęki, a na twarzy Elin pojawił się triumf. Podeszła do stolika i wzięła do ręki jeden z egzemplarzy książki, przypadkowo natykając się na dedykację podczas kartkowania. Otworzyła te strony szeroko i odwróciła do swojego rozmówcy.

— Co z tym zrobimy? Ludzie będą pytać.

Prevc wzruszył ramionami.

— Może coś w tym stylu: ja przez treningi nie miałem wiele czasu dla ciebie, więc musiałaś mnie łapać, naginając swoje godziny pracy, w związku z tym przeprosiłem w taki sposób za niedogodności i problemy.

Tym razem to Mila uniosła brwi w zaskoczeniu. Dobry jest w ściemnianiu. Wolała nie wiedzieć, na ilu dziewczynach trenował swoje zdolności aktorskie.

Przytaknęła głową, po czym milczenie znowu spowiło zaplecze.

Mila zerkała na Petera ukradkiem, kiedy ten z zaciśniętą szczęką i założonymi rękoma śledził ruchy cieni poruszających się liści na ścianie. Miała rację podejrzewając, że niewiele się zmienił przez ostatnie trzy miesiące. Na pewno nieco przybrał na masie mięśniowej, ale w końcu październik powoli mijał, więc kadry musiały ciężko trenować przed rozpoczynającym się za miesiąc sezonem. W tamtym momencie wydał jej się dziwnie spięty, wyglądał jak nie on.

I nie musiała długo czekać na odpowiedź na pytanie o przyczynę. Prevc odsunął się nagle od stołu, o który się opierał i podszedł do starającej się skurczyć w kącie obok starego regału Mili. Podszedł tak blisko, że była w stanie zobaczyć rzęsę na jego policzku. Przyszedł jej na myśl ten stary zabobon o zgadnięciu (dla szczęścia), po której stronie ona spadła, ale natychmiast odgoniła ten absurd, dostrzegając niepokojącą powagę w postawie Petera.

— Słuchaj, to może być moja ostatnia okazja, żeby sprostować tę popieprzoną sytuację między nami, więc proszę, nie przerywaj mi ani nie uciekaj tym razem. — Prośbę musiał dodać, widząc, że Mila już w połowie jego zdania zaczynała kręcić głową, ale od razu przestała, w napięciu czekając na dalsze słowa. — Czujesz się winna, okej, przyznam, że jest to trochę uzasadnione.

Coś zakłuło Elin w serce. Czyżby podświadomie oczekiwała, że Prevc za wszelką cenę będzie chciał powstrzymać jej samoumartwienie? W istocie przecież była winna. Przełknęła gorzką prawdę, z coraz większym niepokojem oczekując rozwoju Prevcowego monologu.

— Faktycznie nie powinnaś była zaglądać w mój telefon. Ale Kranjec powinien zastanowić się nad swoim poczuciem humoru. — Na sekundę na jego twarz wpełzł uśmiech. — Pewnie myślisz o mnie teraz najgorsze rzeczy, ale musisz być świadoma, że nigdy, przenigdy, nawet przez jedną, głupią minutę mojego życia nie pomyślałem o nikim w kategoriach rzeczy. A zwłaszcza nie o tobie.

Mila tylko mrugała oczami, bo w głowie miała karuzelę stulecia.

Czy ktoś może mnie kopnąć w zadek i powiedzieć, że to tylko mój najgorszy koszmar?

— Wiesz, jak to jest między facetami. — Wywrócił oczyma, wkładając ręce do kieszeni i cofając się o pół kroku. — Odkąd usłyszeli, że współpracuję z kobietą, i to całkiem niebrzydką, nie mogli przestać sugerować, że...

Mila spojrzała na Prevca pytająco, chociaż mogłaby sama dokończyć to zdanie. Była jednak bardzo ciekawa, w jakie słowa ubierze to Peter.

— Że coś między nami jest. — Och, więc wybrał zaskakująco szczerą prostotę.

— A to, oczywiście, nieprawda — dopowiedziała drżącym głosem, próbując odzyskać równowagę nerwową.

Peter przytaknął głową, na chwilę kierując wzrok w podłogę.

— Przepraszam, że przez moich durnych kolegów wszystko się posypało.

Patrzył na nią szczerze, z przyjaźnią i nawet lekkim uśmiechem. Dlaczego więc czuła, że ta przyjacielskość w głosie drąży dziury w jej klatce piersiowej? Dlaczego zaczęła w niej kiełkować złość? Dlaczego miała ochotę wyjść z tego dusznego zaplecza, trzaskając drzwiami?

— Nie jesteś dla mnie przedmiotem. Nigdy nie byłaś i nigdy nie będziesz. I nigdy też nie chciałem cię... no wiesz. Zaliczyć.

Przełknęła cisnący się na jej usta krzyk pełen pretensji. Co zatem miały znaczyć te rozmowy o koncentracji, o milczeniu? To jemu bardziej zależało na wydobyciu z niej informacji. Po co chciał, żeby się otworzyła, skoro zamierzał ją zostawić taką nagą? A te spojrzenia, kiedy w popłochu źle zapięła bluzkę? To onieśmielenie? Po prostu sobie flirtował, idiotko, zrugała samą siebie w myślach. Zacisnęła szczękę, czując, jak znowu zaczyna się trząść ze złości.

Przytaknęła, przybierając niezainteresowaną minę.

— Fajnie.

Prevc ściągnął gniewnie brwi.

— Tylko tyle masz do powiedzenia?

Wzruszyła ramionami.

— Wszystko już sobie wyjaśniliśmy, prawda? Równie dobrze mogłeś to olać. Z dzisiejszym dniem kończy się nasza współpraca. Na dobre. — Irytowanie go dawało jej niepoprawną politycznie satysfakcję.

Ale co miała do stracenia? Kontrakt zrealizowany. Teraz tylko odbębnić (dodatkowo!) swoje i rozejść się w swoje strony. I nigdy więcej nie wejść sobie w drogę.

— Więc teraz nagle twierdzisz, że obojętne jest ci, co o tobie myślę?

Uśmiechnęła się z pobłażaniem, zakładając ręce.

— Zawsze mi było.

Prevc poczerwieniał na twarzy ze złości. Znienacka uderzył pięścią w stojący za Milą regał, tuż obok jej głowy.

— W życiu nie spotkałem takiej aroganckiej, zadufanej w sobie suki.

Twarz Elin ściągnął gwałtowny, lodowaty gniew. Mrożąc Petera wzrokiem, wycedziła przez zęby:

— A ja takiego skończonego, niedojrzałego kretyna.

— Eee...

Obydwoje natychmiast od siebie odskoczyli, widząc zakłopotaną pracownicę księgarni przy drzwiach prowadzących do sklepu.

— Pora zaczynać. Właściwie mamy już kilkuminutową obsuwę.

Prevc i Elin wymienili ostatnie gniewne spojrzenia, po czym ruszyli w kierunku właściwej części księgarni.

Marika Jelar niewiele pomyliła się, szacując ilość osób przybyłych na spotkanie. Całe pomieszczenie było wypchane po brzegi, głównie twarzami nastolatek, niekoniecznie Słowenkami. Podczas całego wydarzenia Peter i Mila zachowywali się bardzo profesjonalnie, nie pokazywali, że przed kilkoma minutami najchętniej wyszliby stąd, trzaskając drzwiami. W pierwszej kolejności Peter opowiedział o powodach i kulisach pisania tej książki, o wsparciu ze strony rodziny, a potem Mila streściła w konkretny sposób zawirowania wydawnicze podczas jej edycji. Ktoś wreszcie spytał o dedykację, a skoczek gładko i bez zająknięcia opowiedział sugerowaną przez siebie wcześniej historię. Nie wymienili nawet spojrzenia, ale uśmiechnęli się do aparatów. Główną pozą, w jakiej ich fotografowano, był Peter siedzący przy stoliku, a za nim Mila, kładąca mu rękę na ramieniu.

Gdy część zasadnicza się skończyła, nastąpiło podpisywanie egzemplarzy. Do biurka ustawiła się niebotyczna kolejka, niemieszcząca się niemal w księgarni. Wówczas Mila zrozumiała, że jej zadanie dobiegło końca. Jakaś część niej nie chciała dopuścić do świadomości myśli, że już naprawdę więcej nie spotka Prevca. Że...

Mila, wciąż jeszcze stojąc za plecami Petera, znowu poczuła przyspieszone bicie serca.

Choć cała jej psychika starała się to wyprzeć, to Elin wiedziała, że rozum miał rację. Tak naprawdę przez cały ten czas miała nadzieję. Po pierwsze na to, że cały ten sms okaże się nieśmiesznym żartem — i okazał się. Po drugie na to, że jednak los spłata im figla i spotkają się, czy to w kawiarni, pociągu, na dworcu, czy na rynku — i spłatał. Po trzecie również na to, że Peter to przypadkowe spotkanie wykorzysta w odpowiedni sposób — i wykorzystał. Ale nie tak, jakby tego chciała.

Był miły. Był nieznośnie miły, ale tylko miły. Próżno szukać w nim oznak zainteresowania. Po prostu, wbrew temu, co przez tyle miesięcy o nim sądziła, był uczciwym, szczerym facetem, który nie znosi niewyjaśnionych spraw. Tyle hałasu jedynie po to, by usłyszała (przeczytała) jego przeprosiny. A gdy nie spełnił jej oczekiwań, wściekła się. Jakże niesłusznie. Oberwało mu się tylko dlatego, że nie dostosował się czyichś niewerbalnych wymagań.

Mila na chwilę przeniosła wzrok z sunącej prędko dłoni Petera po stronach tytułowych na przechodniów, kroczących urokliwymi ulicami Lublany w świetle zachodzącego, jesiennego słońca. Wiedziała, że nie zdoła tego wszystkiego naprawić.

Są cztery rzeczy, których nie można cofnąć, przypomniała sobie w głowie, kamienia, który został rzucony, słowa, które zostało wypowiedziane, okazji, której się nie wykorzystało i czasu, który minął.

Nie zdoła mu wyjaśnić bez poczucia upokorzenia i konieczności wyjawienia swoich uczuć, dlaczego zachowała się jak ostatnia zołza. Lepiej będzie, jeśli po prostu mnie znienawidzi, zapewniała samą siebie w myślach. Łatwiej zapomni. O ile w ogóle zapamięta.

Święcie przekonana, że nikt nie spostrzeże jej zniknięcia, wymknęła się na zaplecze, gdzie założyła swój prochowiec, podziękowała pracownicom i wyszła tylnymi drzwiami, niemal od razu łapiąc taksówkę. Pragnąc uciec z tego miasta omyłek w trybie natychmiastowym. Najlepiej wyjechać zaraz po powrocie do hotelu. Gdy usiadła w samochodzie, odetchnęła z ulgą. Podparła głowę ręką i zacisnęła powieki. To była zdecydowanie najtrudniejsza książka, jaką przyszło jej redagować.

Gdyby zatrzymała się choć na chwilę, wiedziałaby, że Peter Prevc poczuł subtelny ruch powietrza wywołany przez jej suknię i przez kilka sekund patrzył przez własne ramię, śledząc Milę Elin wzrokiem, aż ta zniknęła za drzwiami zaplecza.

* * *

♫

— Jakieś postępy? — Marika Jelar niespodziewanie zawisła nad ramieniem Mili, gapiąc się na tekst w edytorze, który Elin wałkowała już trzecią godzinę.

Zbiór esejów na temat kultury i społeczeństwa byłej Jugosławii to zdecydowanie nie jest szczyt marzeń każdego redaktora. Ot, zwyczajne, wydawnicze popołudnie. Jesienne, deszczowe i paskudne, ale prawdziwe jak niekompetencja językowa autorów zbioru.

— Jakieś — odmruknęła dziewczyna, poprawiając okulary na nosie i nie przerywając pracy. — Przebrnęłam już przez pięć esejów, jeszcze tylko osiem.

Gdyby piekło było namacalne, przybrałoby kształt tego tekstu.

— A z Prevcem?

Na dźwięk tego nazwiska Mila zesztywniała. Nie sądziła, że miesiąc po spotkaniu autorskim jeszcze kiedykolwiek usłyszy jego nazwisko — zwłaszcza z ust szefowej. Zmieniła dietę, że jej się pamięć poprawiła?, przemknęło Mili złośliwie w myślach.

— Co z nim? — spytała ostrożnie, jak gdyby nigdy nic kontynuując swoje zadanie.

Zapadło chwilowe milczenie. W tle dzwoniły telefony, bulgotał ekspres do kawy, szumiały rozmowy. Mila nie odważyła się odwrócić do naczelnej. Zbyt wiele kosztowało ją opadnięcie kurtyny profesjonalizmu.

— Myślałam... że utrzymujecie kontakt.

Palce Mili spowolniły w gonitwie po klawiaturze.

— Nie widzieliśmy takiej potrzeby.

A tak konkretnie to ja nie widziałam. Bo inaczej zostałoby mi tylko przyjacielskie gapienie się, jak on znajduje sobie dziewczynę, którą potem zmienia w narzeczoną, w końcu żonę i matkę swoich dzieci. Podziękuję.

Jelar chrząknęła.

— Cóż, zapewne nie śledzisz newsów sportowych, ale Peter wygrał inauguracyjny konkurs w Klingenthal w zeszłym tygodniu.

— Moje gratulacje — rzuciła beznamiętnie, nie odrywając wzroku od monitora. Wreszcie odwróciła się na fotelu do swojej szefowej. — Czy chciała pani spytać o coś konkretnego?

— Och, nie, rutynowa kontrola jakości pracy w moim zakładzie. — Jelar posłała jej szeroki uśmiech na chudej, trójkątnej twarzy. — Keep on the good work, jak to mówią Anglicy.

Poklepawszy Elin po ramieniu, oddaliła się do swojego gabinetu.

A Mila popisowo strzeliła głową w klawiaturę.

Przez ostatni miesiąc bardzo walczyła, aby wpoić sobie na dobre, że tak naprawdę nie miała żadnych podświadomych oczekiwań wobec Petera. Każdego dnia od wyjazdu z Lublany, zaraz po przebudzeniu, gapiła się w sufit, zastanawiając się, co by stało się, gdyby nie wyszła przed końcem rozdawania autografów. Przeprosiliby się? Bardziej pokłócili? Starała się nie żyć przeszłością i wiele wody upłynęło w rzekach, nim udało się jej zepchnąć Prevca w dziennym planie zajęć wyłącznie do myśli wieczornych. A właściwie nocnych, łóżkowych. Tych, które nawiedzają przed zaśnięciem i pomagają odpłynąć.

A tutaj szefowa-jędza, po miesiącu milczenia, jak gdyby nigdy nic przychodzi i burzy misterne wysiłki, pytając o niego. Tak po prostu. Bo wygrał, kolejny zresztą raz w karierze.

Cały jej trud poszedł wniwecz dzięki kilku zdaniom.

Gdy Mila wróciła tego wieczora do swojego mieszkania, teoretycznie wszystko było po staremu. Kurier, który woził do niej paczki z egzemplarzami okazowymi, nauczył się zostawiać je pod jej drzwiami, więc i tym razem to zrobił. Problem polegał na tym, że nie spodziewała się żadnej przesyłki przez najbliższe dwa miesiące.

Czym prędzej weszła do środka. Koperta nie miała adresu nadawcy, jedynie odbiorcy. Rzuciwszy torebkę i płaszcz na podłogę, rzuciła prezent na łóżko i rozerwała bezładnie papier.

Nie mogła być chyba bardziej zaskoczona.

Znała tę książkę; ba, były miejsca, które potrafiła recytować — tyle razy je przerabiała. Znała okładkę, bo to na niej zabrakło lakieru wybiórczego po pierwszym druku. Znała fakturę papieru, bo to jego za dużo ścięła przypadkowo prasa drukarska. Znała zawartość, bo z jej powodu pojechała aż do Kranja. Tylko po co miałaby ją dostawać akurat teraz?

Przewertowała strony. Były czyste. Ani grama tuszu, ani złamanego słowa. Ktokolwiek ją wysłał, musiał się natrudzić, żeby zdobyć takie unikatowe wydanie od drukarni.

Już miała odłożyć dziwny prezent, kiedy przed oczami mignęły jej niebieskie litery. Przerzuciła kilka pierwszych kartek i zobaczyła nieco niechlujne, odręczne pismo. Chabrowy ślad długopisu zajmował całą stronę. Z bijącym głośno sercem zaczęła czytać:

Wiem, że życie to nie tekst w Wordzie, który można skasować i napisać od nowa. Supłów, w które się zaplątaliśmy, nie damy rady już rozsupłać. Ale gdybym mógł jeszcze raz zacząć naszą historię, zacząłbym ją tymi słowami:

Nazywam się Peter Prevc. Mam dwadzieścia trzy lata. Jestem skoczkiem narciarskim, w minionym sezonie zostałem mistrzem świata w lotach i zdobywcą Kryształowej Kuli, ustanowiłem wiele nowych rekordów. Nie przepadam za mówieniem o sobie, więc wielu uważa mnie za gbura.

Nie traktuję ludzi jak zabawek. Nie znoszę niesprawiedliwości. Lubię milczenie i poranki z kawą na balkonie. Mam wkurzających młodszych braci i dwie wyjątkowo rezolutne siostry. Wbrew temu, co próbuje wykreować prasa, jestem zwyczajnym człowiekiem. Mam wiele wad, ale na pewno pamiętam, że każda istota żywa ma uczucia, więc staram się ich nie ranić. Czasem splot przypadków sprawia, że niektórym się wydaje, że działam zupełnie odwrotnie, ale nie mam na to wpływu. Nie lubię zagmatwanych sytuacji, więc gdyby takowa zaistniała, natychmiast bym ją wyprostował.

Przychodzę do Mili Elin, żeby wydać swoją autobiografię. Nie mam pojęcia, jaka jest naprawdę, widzę jednak wyraźnie, że jest ładna. I tylko od niej zależy, czy stanie się częścią tego nowego rozdziału w moim życiu.

Bo ja bym się nie pogniewał, gdyby zechciała.

Przepraszam za tamto w księgarni i za wszystko w ogóle,

Peter

Mila przeczytała tę krótką notkę od Prevca kilka razy, ale układ liter się nie zmieniał. Słowa mieszały się w jej głowie, nie wiedziała, co ma o tym sądzić. Serce biło jak szalone, ręce drżały. Co mogła zrobić? I przede wszystkim — czy chciała coś zrobić? Wiedziała przecież, że w życiu nie ma nowych początków. Kamień, który został rzucony. Jaki jest więc sens udawać, że nie mają za sobą przykrych słów i niewłaściwych zachowań?

Elin westchnęła, opadając bezsilnie na wznak na swoje łóżko.

Czy był sens się ranić? Rozsądna połowa jej osobowości podpowiadała, że nigdy nie zapomni ani drwiących uśmieszków na pierwszym spotkaniu, ani uszczypliwości, ani gniewu, ani tego feralnego smsa. Ale wiedziała, że tak samo nie zapomni rumieńców na jego twarzy, kiedy źle zapięła koszulę, komplementów, rozmów o milczeniu i sposobach na koncentrację. I mądrego, skupionego spojrzenia jego zielonych oczu. Miał na tyle wielkie serce, by jej wybaczyć. A zwłaszcza nie o tobie — i dostrzec w niej dobro.

Poza tym, to skoczek. Większość roku nie ma go w domu. Kto wie, co się dzieje podczas tych wyjazdów? Ale przecież nigdzie nie było mowy o żadnych bliższych relacjach. Może zwyczajnie chce się zaprzyjaźnić?

Cokolwiek by to nie było, Mila postanowiła, że nie będzie się więcej zastanawiać. Przecież od czasu do czasu trzeba dać się ponieść emocjom i zobaczyć, co się wydarzy. A potem ewentualnie żałować, ale ruszyć naprzód. Życie pod kloszem przynosi same rozczarowania. Kto wie, może to szansa, by na kolejne wakacje nie musiała jechać sama?

Kiedy zamykała mieszkanie na klucz, w jej głowie majaczyła tylko jedna myśl:

Mam nadzieję, że Prevcowie otwierają drzwi w nocy.

* * *

Nawigacja wydawała co jakiś czas polecenia ciepłym barytonem, a Mila, z dłońmi trzęsącymi się jak osika, usiłowała przemierzać kolejne kilometry Słowenii. Czy się bała? Nie, tylko umierała ze strachu. Czy była pewna? Bynajmniej. I jeszcze większy strach i wątpliwości dopadły ją, kiedy GPS podał informację, że oto osiągnęła cel swojej podróży. Zaparkowała ostrożnie samochód i postawiła pierwsze od trzech godzin kroki na wilgotnym asfalcie.

Posiadłość państwa Prevców prezentowała się z pozoru zwyczajnie, ale jednak ze smakiem. Ogród był pełen uśpionych nocą kwiatów, na werandzie stały kanapa, dwa fotele, stolik do kawy i mały regał z książkami. Ilość miejsca na całej posesji z pewnością sprzyjała dobremu wychowaniu piątki dzieci. Z łatwością wyobraziła sobie małomównego i skupionego Petera pośród tych drzew i klombów. Jak nad tym oczkiem wodny, na tym płaskim kamieniu, dziesięcioletni, przyszły mistrz świata w lotach robi imitację, a młodsi bracia próbują zepchnąć go do wody. Jak jego małe siostry próbują stawiać swoje pierwsze kroki. Jak Cene wyprasza u taty nową parę nart. Jak mama załamuje ręce nad kolejnym rozprutym kombinezonem.

Bezszelestnie otworzyła żelazną furtkę i zaczęła bezgłośnie stąpać po jasnej, kamiennej ścieżce. Osiedle spowiła gęsta cisza, tak głęboka, że nawet oddech wydawał się tu hałasem. Mimo drżących nóg i rąk, nie przestawała zmierzać w kierunku drzwi.

Bardzo się bała tego, co nastąpi, gdy naciśnie dzwonek. A stać się mogło niemal wszystko. Mógł się wściec, że odwiedza go tak późno, że być może jego oferta już wygasła. Że jakimś cudem opacznie zrozumiała jego słowa. Ostatecznie jednak nie miała zbyt wiele do stracenia. Jeśli to nie wypali, to przynajmniej będzie miała spokój, że zrobiła, co mogła.

Z bijącym sercem nacisnęła dzwonek, który zabrzmiał jak złowieszczy gong w tej nieprzeniknionej ciszy.

Kilka głośniejszych odgłosów kroków, a potem szczęk zamka w drzwiach i przed jej oczami stanął Peter Prevc, jeden z najlepszych słoweńskich sportowców — we własnej osobie.

Oddychała płytko, z otwartymi ustami wpatrując się w niego i nie mogąc wydusić żadnego sensownego słowa. A on stał, równie zaskoczony i równie niezdolny do mówienia. Trudno powiedzieć, ile czasu minęło, zanim Mila odważyła się wydobyć z siebie głos.

— Hej — szepnęła, usiłując przywdziać uśmiech na twarz.

— Hej — odszepnął, zupełnie zaskoczony, wręcz sparaliżowany.

Głęboka cisza wkradła się w jej uszy, powodując, że atmosfera zaczęła gęstnieć. Ty wariatko, bierz nogi za pas i wiej!, krzyknął zdesperowany głos w jej głowie. Prawdę mówiąc, miała szczerą ochotę go posłuchać, wsiąść w auto i nigdy więcej nie wracać. Ale wiedziała, że jak się powiedziało już A, to trzeba powiedzieć i B.

— Dostałam twoją książkę — szeptała dalej.

Jego oczy rozbłysły. Nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi, kontynuowała:

— Mila Elin nie zna jeszcze Petera; na pierwszy rzut oka to po prostu chudy, wysoki chłopak ze zmierzwionymi włosami i tekstem do edycji. Nie wie, czy mu ufać — tego nie można wyczytać z oczu, chociaż jego wydają się całkiem mądre. Zachowuje się bardzo fair wobec niej, więc postanawia zbadać grunt i póki co, wygląda solidnie. Peter jest poważny, choć od czasu do czasu lubi pożartować. Potrafi też porozmawiać całkiem dojrzale, więc umie odnaleźć równowagę psychiczną. Jest skupiony, w swojej postawie niemal majestatyczny. Ale jest też całkiem przyjazny, więc... — Mila spojrzała z zakłopotaniem na swoje dłonie. — Więc Mila chce zaryzykować. Chce go poznać. Bo ma takie przeczucie, że... Peter ma dobre serce. Że potrafi wybaczać i nie odpuszcza tak łatwo. Że gdy Mila nawali — a zrobi to niemal na pewno — to on ją uspokoi, bo przecież każdemu się zdarza. Mila od miesiąca próbuje otworzyć nowy rozdział, ale zdążyła się już przekonać, że samemu trudno to zrobić. W dwójkę zawsze raźniej. I ciekawiej. I cieplej w zimowe noce.

Słowa Mili zawisły w jesiennym, nieco mglistym powietrzu i obciążyły atmosferę. Twarz Petera pozostała nieodgadniona: nie wyrażała niczego konkretnego. Elin znowu doznała tego wrażenia, jakoby porywała się z motyką na słońce, bo powinna była poczekać do rana, zadzwonić, umówić się na kawę, a nie desperacko wsiadać w samochód i gnać przez kilkadziesiąt kilometrów z GPS-em jako jedynym wiernym kompanem. I sercem, które ponad wszystko tęskniło do widoku Prevca.

Patrzyli sobie w oczy bardzo długo. Mili zdawało się, że jeszcze chwila, a zemdleje.

Peter przyciągnął ją powoli i delikatnie, zaplatając ręce wokół jej talii i stykając ich czoła. Czuła jego ciepły oddech, miękkość skóry jego nosa na swoim. Ciepło ciała Prevca z każdą minutą usuwało coraz więcej zimna i strachu z jej ciała. Przymknęła oczy, objęła go w pasie i nieco bezwiednie rozchyliła usta.

I nic. Podniosła powieki, patrząc na niego z takiego bliska, jak jeszcze nigdy przedtem.

— Mila uważa, że Peter powinien ją teraz pocałować — powiedziała tak cicho, że niemal bezgłośnie, po czym zachichotała nerwowo. — Jeśli chce, oczywiście — spoważniała gwałtownie, uświadamiając sobie, że być może zabrzmiało to zbyt... zuchwale.

Prevc powoli, subtelnie musnął jej wargi, jakby bał się, że zegar świata nagle przyśpieszy i odbierze mu moment, którym on chciał się rozkoszować. Mila uświadomiła sobie, jak dawno tego nie czuła i jak bardzo jej tego brakowało. Tego promieniowania od klatki piersiowej po najmniejszy zakątek jej ciała. Charakterystycznego ucisku w dole pleców. Czyichś ust. Czyichś rąk. Kogoś, to, podobnie jak Peter, niespiesznie delektował się każdą sekundą jej pocałunku. Jej ciało dawno nie było dla kogoś świątynią. Jej serce od dawna nie chciało dla nikogo zaryzykować.

A teraz stała tu, przed domem Petera Prevca, w zimną, mglistą, jesienną noc, gotowa napisać nowy rozdział. Wskoczyć weń całą sobą, bez reszty. Postawić wszystko na jedną kartę. Odrodzić się na nowo jak feniks z popiołów. I być może... spalić się na nowo.

Wszystko to było warte ryzyka.

Patrząc w jego zielone, pobłyskujące w świetle lamp ogrodowych oczy, była przeświadczona, że już nigdy nie będzie musiała się odradzać. Oto dokonała ostatniej przemiany. Peter się uśmiechał kącikiem ust, znów stykając swoje czoło z jej. Jakby już nigdy nie chciał tracić z nią kontaktu.

— Może powinniśmy napisać naszą autobiografię? — wyszeptał.

Mila nie mogła przestać się uśmiechać. Tak trudno było jej uwierzyć, że ten uszczypliwy, irytujący młody chłopak, bardzo utytułowany sportowiec i autor autobiografii, którego poznała na początku, teraz zaplatał mocno ręce wokół jej talii, jakby bał się, że jeśli poluzuje uścisk, ona ulotni się i stopi z mgłą. Mimo że za wszelką cenę starała się wzbudzić w nim nienawiść, sprawić, by myślał o niej w najgorszych kategoriach. I prawie jej się to udało. Problem polegał na tym, że Peter jej wybaczył. I to o wiele więcej, niż powinien.

Znowu się cicho zaśmiała.

Jeszcze raz spojrzała w zieleń jego oczu. Ta chwila była tak idealna, że bała się ją zniszczyć swoją nieporadnością. Dlatego gdy przemówiła, odezwała się cichym, zmysłowym szeptem:

— Przecież najlepsze historie dopiero przed nami.

Gdyby mi ktoś nie wierzył — oto księgarnia Beletrina. :) Zarówno park, jak i wzgórze, czy hotel również są prawdziwymi miejscami. Można wszystko sprawdzić tutaj. Muszę przyznać, że Lublana to cudowne miasto i chciałabym je kiedyś odwiedzić. Jestem w nim zakochana!

Garść info:

Mila Elin to prawdziwe imię i nazwisko. Należy do zapomnianych poetek dwudziestolecia międzywojennego. Szesnaście jej wierszy, rozproszonych i niedocenionych ze względu na ówczesny status kobiety w społeczeństwie, znalazł i wydał Andrzej Waśkiewicz. Nie jest to nazwisko typowo słoweńskie (zwłaszcza że Elin była Żydówką), ale myślę, że na biedę dałoby się je podpiąć. Stanowi część mojej pracy magisterskiej i chciałam jej w ten sposób jakoś oddać cześć, upamiętnić, a może i trochę rozpowszechnić? Żeby wiedziała, że exegi monumentum to nie tylko antyczna bajka. Żeby każdy mógł odnaleźć piękno jej poezji. Gdyby ktoś chciał zgłębić jej twórczość, zapraszam do pisania mejli — z chęcią nakieruję i pomogę znaleźć utwory. :)

Thatʼs a wrap!, jak to się mówi w aktorskim żargonie. ;) Spartoliłam, nie musicie mi mówić. Długo myślałam nad tą końcówką i wyszło jak wyszło. Mam w głowie drugą część, ale to, czy ją zacznę, zależy od tego, czy Wam się ta spodoba. :) I czy będziecie drugą chcieli!

I proszę mi tę małą ankietę tam na samym dole wypełniać! Migiem!

Proszę też mi Tośków nie olewać, bo jak na Was Sochę naślę...

12. Kuttin zawodowiec ← zapraszam!

No to walcie. Ilu zawiedzionych?