#05 Autobiografia (III)

Pajęcza sieć

♫

Wróble budziły dzień nad miastem. Po drogach z rzadka przejeżdżały samochody. Słońce zabarwiło nieboskłon na odcień czerwonej pomarańczy. Granat nocy dopiero powolnie odchodził, z ociąganiem, bez przekonania. Delikatny wietrzyk chłodził spieczoną słońcem ziemię. Upał czaił się za horyzontem, wyczekując odpowiedniej godziny, by móc się zaprezentować w całej swojej okazałości.

W ten lipcowy poranek nad miastem Milę dręczyła bezsenność. Z przyciągniętymi do piersi nogami siedziała na balkonie, okryta cienkim kocem, z wystygłą herbatą bezczynnie czekającą na szklanym stoliku. Złożony słoneczny parasol odpoczywał po całodziennej pracy. Elin wzięła wolne, by móc w domowym zaciszu dokończyć ostatnie poprawki nad Lotem w przeszłość — książki, która przerosła jej siły.

Niby nic, prawda? Biografia to bułka z masłem w porównaniu z naukowymi publikacjami. A mimo wszystko Mila nie potrafiła przez nią przebrnąć. Problemem nie była szata stylistyczna ani warstwa językowa. Problemem był autor.

Niemal tydzień temu wyleciał z redakcji jak strzała, z dzikim gniewem w oczach i niezłą siłą w nogach. Zaskoczona naczelna wyszła z gabinetu, z niebezpiecznym zainteresowaniem śledząc każdy krok Prevca. Posłała Mili spojrzenie, w którym pewne było jedno — to, że kiedyś młoda pani redaktor boleśnie odczuje skutki swoich czynów. Szefowa nie mogła jej od razu wezwać na dywanik — miała umówione spotkanie na mieście — ale zrobiła to dwa dni później. I domagała się wyjaśnień. Szczegółowych.

— Nie możemy stracić kontraktu przez twoje chimery! — syczała, miotając się po swoim gabinecie jak węgorz. — Co ty sobie myślałaś?! Jak mogłaś być taka nieodpowiedzialna?! Czy ty zdajesz sobie sprawę, jakich szkód mogłaś narobić?!

Elinówna siedziała ze spuszczoną głową, starając się przełykać łzy. Chciała móc zapewnić przełożoną, że Prevc nie zrezygnuje z umowy, ale nic nie zapowiadało szczęśliwego happy endu. Trzeba było jednak prezentować nietypowy poziom idiotyzmu, żeby zerwać kontrakt — w takim wypadku czekało go pokrywanie strat, a kwota za taki śmiały ruch była horrendalna.

— Mam cię ochotę zwolnić w trybie natychmiastowym! — krzyknęła Jelar w szale.

Mila podniosła głowę, wbijając spojrzenie przerażonej łani w szefową. Serce boleśnie ją zakłuło.

— Ale tego nie zrobię — dodała spokojniejszym tonem, grzebiąc w torebce. — Na razie. Dopóki Prevc nie przyniesie żadnego wniosku o zerwanie umowy, twoja pozycja jest marna, ale stabilna. I wiedz, że przez Ciebie właśnie zapalam pierwszego papierosa od dwunastu lat. — Pstryknęła zapalniczką, której ogień momentalnie spopielił końcówkę papierosa.

W gabinecie zapadła względna cisza; szumiał jedynie komputer i tykał zegar naścienny. Mila wsłuchiwała się w głuche, acz mocne uderzenia swojego serca. Jelar z ulgą wypuszczała szarawy, śmierdzący dym ze swoich ust, a w głowie Elin miały miejsce najczarniejsze scenariusze, jakie może wymyślać ktoś, komu grozi zwolnienie.

— Aż tak cię to uraziło, że ci się gapił w cycki?

Jelar nie musiała znać całej prawdy. Dlatego Mila splotła ręce na piersi, z zaciśniętymi zębami wpatrując się w zachodzące za oknem słońce. Uparcie jednak milczała. Przełożona podniosła dłonie w geście kapitulacji.

— Dobra, nie chcesz, to nie gadaj. Byle mi się Prevc nie rozmyślił.

Mila z obrzydzeniem spojrzała na leżący u jej stóp telefon. Wiedziała, że nie ma wyjścia. Każda komórka w jej ciele się temu sprzeciwiała, ale nie od niej zależał kolejny krok. Przecież do końca pozostało tak niewiele. Tylko to jedno połączenie. Ostatni rozdział. A potem już spokój i Jelar ją ozłoci.

Bo Mila wiedziała, że Prevc się nie rozmyślił — minął niemal równy tydzień, a żadne wieści od niego nie napływały, kwestię czasu stanowił moment wpisania jego książki na listę słoweńskich bestsellerów. Nie było prób tłumaczeń — od żadnej ze stron. Pozostawało więc wybrać ten numer i umówić się po raz ostatni. Potem tylko wysłać egzemplarz okazowy i nigdy więcej nie wracać do tych wspomnień.

Czy żałowała? Trochę. Poczucie winy nieprzyjemnie dociążało jej żołądek. Grzebanie w cudzych rzeczach zawsze uważała za co najmniej niestosowne. Nie do końca wiedziała, co ją podkusiło do złamania własnych zasad — dobry nastrój, niewinna, przyjemna konwersacja z mężczyzną? Nagły przypływ pewności siebie? Cokolwiek by to nie było, nie mogło stanowić konstruktywnego powodu do rezygnacji z dobrych manier. Jednakowoż przerażała ją myśl, że miałaby ciągnąć tę znajomość w niewiedzy o prawdziwych planach Prevca. Nigdy nie wymierzono jej takiego policzka. Nigdy nie czuła się tak bezwartościowa i upokorzona. Nigdy nie była zabawką w czyichś rękach. Musiała mimo wszystko odstawić te uczucia na bok, wrócić do profesjonalizmu. Udawać, że żaden Kranjec nie napisał smsa, którego ona mogłaby zobaczyć.

Westchnęła. Przełożyła telefon na stolik, czekając na nadejście stosowniejszej godziny. Podniosła wreszcie kubek z zimną herbatą i upiła łyk w nadziei na niespodziewany napływ odwagi.

* * *

Muzyka i rytmiczne wstrząsy jego ciała, gdy biegł przez kolejne połacie lasu, działały na niego uspokajająco. Znikało irytujące rodzeństwo, znikał marudny trener, znikały problemy. A może inaczej — wypływały na wierzch świadomości, półzanurzone w trzeźwych, dalekich od emocji myślach. Bez nerwów, bez presji. Tylko on, jego głuche kroki i górska natura.

W Kranju dopiero wschodził dzień. Dzięki temu temperatura była wprost idealna do joggingu i wsłuchiwania się we własną podświadomość.

Kiedy tylko połączył fakty, w pierwszej kolejności Peter chciał zamordować Milę — żadna wymówka nie usprawiedliwiała jej naruszenia prywatności — ale z czasem gniew skoncentrował się na Kranjcu. To nie tak, że starszy kolega z drużyny był niespełna rozumu i nie pojmował zamiarów Prevca; po prostu uwielbiał żartować, zwłaszcza ze sfery relacji damsko-męskich. Celem było zwyczajne rozbawienie młodszego kumpla, bo wiedział, że tkwił na spotkaniu w wydawnictwie. Pech chciał, że wpadła telewizja i zrobiło się zamieszanie, w wyniku którego młody Słoweniec stracił głowę (co nie zdarzało mu się często), więc rzucił komórkę byle gdzie. Skąd jednak miał wiedzieć, że Mila Elin, pani Porządna Redaktorka, pani Sztywna Koszula, posunie się do takiego świństwa? Peter czuł do niej odrazę i jego ostatnim życzeniem było znowu ją zobaczyć, a wiedział, że jest to nieuniknione. Chciał mieć to już za sobą.

Bo się zawiódł; osoba, wcześniej uważana za niezwykle tajemniczą i wciągającą, nagle wydała mu się typową przedstawicielką swojego gatunku: wścibskim babsztylem, którego interesuje każdy intymny szczegół z życia wszystkich wokół. Takiej postawy Prevc nie akceptował, nie mógł więc się pogodzić z tym, co Mila zrobiła.

A jednak cichy głos z tyłu jego głowy ciągle szeptał, że nadal istniała taka część Elinówny, którą Peter koniecznie chciał odkryć — i nie było to (tylko) ciało. Miał niepokojące przeczucie, że tej historii nie nadszedł jeszcze ostateczny koniec, ale podobnie sprawa miała się z jego „wiecznie drugim” miejscem. A skoro tamto fatum udało mu się przezwyciężyć, to dlaczego nie miałby zmienić swojej relacji z jakąś redaktorką, z którą zamienił zaledwie kilkanaście rzeczywiście znaczących cokolwiek zdań?

— Peter, dlaczego stoisz w drzwiach?

Za progiem stała jego mama, wciąż jeszcze w szlafroku, ale wyraźnie zaniepokojona letargiem syna. Ten zaś zupełnie nie zauważył, kiedy dotarł do domu.

— Dooomeeeeen, znowu mi podpierdzieliłeś stopki? — marudził w tle Cene.

Jego bracia nigdy nie byli w humorze o piątej rano. Peter zaczął zdejmować buty.

— Nie, nie wyciągnąłeś ich z prania, geniuszu — dobiegł go przytłumiony głos najmłodszego brata.

— Domen, wiesz, że kłamstwo to paskudztwo, prawda? — Pani Prevc ze spokojem zaczęła sortować wyprane ciuchy.

Tymczasem Peter zdążył wejść do domu, zebrał czystą bieliznę i ubrania, i zdążał powoli do łazienki.

— Wiem też, że niewybaczanie jest cechą ludzi nienawistnych, więc nie macie wyboru, musicie mi wybaczać moje wady, jeśli chcecie iść do nieba.

Najstarszy z braci zmarszczył czoło.

— Jak ci zaraz zasadzę kopa, to się tam przedwcześnie znajdziesz! — usłyszał jeszcze groźbę Cene Peter, zanim zamknął za sobą drzwi łazienki.

Pozostało mu więc czekać. Na odpowiednią godzinę i przypływ odwagi.

* * *

Jeden sygnał.

Drugi.

Trzeci.

Szum i niski, chłodny głos:

— Słucham?

Mila poczuła przypływ adrenaliny. Zaczęła się intensywnie pocić. Perspektywa tej rozmowy wydawała się o wiele lepsza w jej głowie. Gdy usłyszała zimny jak stal baryton Prevca, zwątpiła we wszelkie pokojowe rozwiązania ich poplątanej sytuacji. Świadomość ta obudziła w niej jednak wolę walki.

— Cześć. Tu Mila, z redakcji — odparła swoim wizytowym, zawodowym tonem, choć z ledwością powstrzymała się od dodania ironicznie „sztywna dziunia” przed ostatnią częścią. — Dzwonię z potwierdzeniem terminu naszego spotkania, bo skończyłam poprawę ostatniego rozdziału.

— Przykro mi, ale za dwa dni zaczyna się sezon i będę niemal nieosiągalny. — W jego tonie darmo było szukać oznak prawdziwego żalu.

W Elinównie się zagotowało, ale przymknęła oczy, wyobrażając sobie, że wydycha gniew. Byle tylko nie pociąć Prevca na kawałki przez telefon.

— Jak to? — spytała lekko zaskoczonym tonem. — Masz świadomość, że obowiązuje nas deadline?

— No coś ty, naprawdę? — sarknął Prevc. — Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale nie mam jak go dotrzymać. Za dwa dni zaczyna się inauguracja Letniej Grand Prix w Kranju. Oczekujesz ode mnie, że powiem trenerowi: Sorry, Goran, ale odpuszczam sobie start, bo muszę się skupić na autopromocji?

Zapadło milczenie. Mila westchnęła głęboko, znowu zaciskając oczy i usiłując nie wyrzucić telefonu przez balkon i nie wsiąść w pierwszą lepszą taksówkę, by zajechać pod dom swojego niełatwego klienta w celu jego niechybnej dekapitacji.

— Co proponujesz? — wyartykułowała wreszcie niecierpliwym tonem.

Nastąpiła chwila zastanowienia.

— Musisz przyjechać do Kranja.

— I co, mam latać za tobą jak jakaś napalona fanka? — sarknęła.

— Nie, wystarczy, że sprawdzasz mi telefon jak zazdrosna dziewczyna.

Mila zazgrzytała zębami tak mocno, że była pewna, że teraz czeka ją tylko wizyta u ortodonty i wstawienie sztucznej szczęki.

— Wiesz, co? W dupie to mam — odparła odważnie i stanowczo. — Ciebie i to twoje pożal się, Boże, dziełko. Wal się! — warknęła, gotowa rozłączyć się lada chwila, ale niemal w tym samym momencie jej irytujący interlokutor odezwał się ze stoickim spokojem:

— W porządku. Mam nadzieję, że stać cię na pokrycie rekompensaty za niedotrzymanie terminu.

I dopiero wówczas w słuchawce zaległa głucha cisza, oznajmująca zakończone połączenie. Mila ze złości cisnęła komórkę na łóżko, zaczynając robić małe, nerwowe okrążenia po swojej sypialni. Dzień miał się już ku końcowi; Elin bardzo długo zbierała się na odwagę, by dotknąć zielonej słuchawki przy nazwisku Petera, a poza tym była pewna, że rozmowa przebiegnie w standardowy sposób — po prostu ustalą godzinę i koniec. Tymczasem słoweńska gwiazda skoków narciarskich zamierzała dołożyć wszelkich starań, by Mila miała pod górę.

Dziewczyna spojrzała na leżący na łóżku telefon.

Nie mogła sobie pozwolić na żadne opóźnienia ani tym bardziej na dopuszczenie emocji do głosu. Miała być profesjonalna, tak? Konwersacja sprzed chwili przeczyła zasadom zawodowej komunikacji. Chociaż więc czuła rosnące upokorzenie, po raz drugi wybrała numer Prevca. Nim ten zdążył cokolwiek powiedzieć, ona oznajmiła stanowczym tonem:

— Będę w piątek w Kranju o szesnastej.

* * *

Mila spodziewała się wielu rzeczy, ale na pewno nie takich tłumów podczas letniej edycji skoków narciarskich. Dzień powolnie chylił się ku zachodowi i słońce nie prażyło jak jeszcze kilka godzin wcześniej, próbując ją usmażyć w samochodzie. Klimatyzacja dawno się poddała. Cud, że GPS nie wpadł na taki pomysł. Po odbiorze zostawionych dla niej w punkcie kasowym akredytacji, Elin poczuła się nagle bardzo zagubiona i osaczona. Setki (a może i tysiące?) ludzi z flagami, wymalowanymi twarzami, mówiących wszystkimi językami świata. I ona sama, zaplątana w ten tłum jak gapowata mucha w sieć brutalnego pająka.

Nie bardzo nawet wiedziała, dokąd pójść; za ludźmi? Pod prąd? Nigdy przedtem nie wgłębiała się za bardzo w transmisje skoków, trudno więc było jej rozeznać, co powinna teraz zrobić. Muszą się przecież gdzieś przebierać, pomyślała, obserwując strumień kibiców wlewających się na skocznię. A że zdrowi na umyśle ludzie nie mają skłonności ekshibicjonistycznych, oczywistym stało się, że musiał znajdować się gdzieś w okolicy ośrodek, który służył im za szatnię. Zasadniczo widniała tam jakaś wieża, ale... cała oszklona. Sens byłby zatem w tym żaden.

— Mila!

Elin od razu odwróciła się na pięcie i poczuła przypływ adrenaliny. Prevc zmaterializował się za nią w sportowych, luźnych szortach, koszulce polo i bejsbolówce. Nie przypominał tego nieco obficie odzianego chłopaka, który przez ostatnie trzy miesiące, tydzień w tydzień, pochylał się wraz z nią nad własną autobiografią.

— Cześć — rzuciła sucho i spotkała się z podobną odpowiedzią. — Jest tu jakieś ustronne miejsce? Przyznam, że lepiej mi się pracuje w odosobnieniu.

Przytaknął głową. Nie wykazywał ani krzty ironii, czy naigrawania, a Mila czuła, że jej serce zaraz dostanie zawału. Ledwie mogła na niego patrzeć — od razu miała przed oczami okno smsa i czuła nieprzyjemne ukłucie w klatce piersiowej. Wiele była w stanie postawić na to, że Prevca imały się podobne objawy, po prostu lepiej się z nimi maskował.

— Możemy pójść do naszego domku. Wszyscy są teraz na rozgrzewce, więc będziemy mieć spokój.

Mila posłusznie podreptała za skoczkiem, przytulając do piersi teczkę z ostatnim rozdziałem. Szarmancko otworzył przed nią drzwi do drewnianego domku, puścił ją przodem, po czym sam wszedł do środka.

Warunki raczej nie sprzyjały pracy: wnętrze było nagrzane i jedyne źródło chłodnego powiewu stanowił mały wiatrak w kącie. Ściany pokrywały poły materiałów wszelkiej maści, od jeansu po dziwną teksturę kolorowych kombinezonów. O jedyną wolną przestrzeń ścienną opierały się schowane w futerałach narty, natomiast buty walały się po absolutnie całej powierzchni podłogi.

— Przepraszam — mruknął Prevc, brutalnymi kopami chowając sprzęt kolegów pod ławki. — Skoczkowie to raczej niechluje. — Próbował jej posłać coś w rodzaju uśmiechu, ale ona natychmiast spuściła wzrok, zaczynając skubać brzeg teczki.

W końcu Peter usiadł obok niej, a ona poczuła, jak jej tętno wzrasta.

Na pewno używał porządnych perfum, czego wcześniej nie zauważyła. Zdjął też czapkę i zmierzwił lekko spocone włosy, tworząc na swojej głowie nieład, który nagle skojarzył się Mili bardzo perwersyjnie.

Małe, gorące pomieszczenie. Dużo ławek. Od biedy i ubrań, dobrych do amortyzacji. A Prevc miał klucz...

Elin, co ty ćpałaś?, zgromiła samą siebie w myślach, w rzeczywistości wyjmując plik kartek drżącymi rękami. Musisz naprawić klimę w samochodzie, bo upał EWIDENTNIE ci szkodzi.

Przelotnie spojrzała na niego, zanim odniosła się do pierwszego z większych znaków zapytania na stronie. W zielonych oczach zauważyła pewną dozę determinacji. Ale do czego? Z pewnym, głęboko schowanym, oczywiście, zawodem przyjęła fakt, że była to jedynie zwykła determinacja, nie zaś... rozmyte napięcie. To napięcie, które nie lubi czekać, a jednocześnie odwlekaniem właśnie się żywi.

Zaplanowany wcześniej z pełną skrupulatnością profesjonalizm zachowywała konsekwentnie przez całą godzinę dość męczących w tej temperaturze dywagacji na temat pierwotnych zamysłów, niepoprawnej syntaktyki oraz błędnej logiki. Za małym okienkiem robiło się coraz ciemniej i Mila zaczynała się obawiać, że zatrzyma swojego klienta przed ważnymi zawodami. Jelar pewnie by jej powiedziała, że nie powinna się przejmować niczym innym, poza priorytetami wydawnictwa, ale jakiś mały, zapomniany kąt sumienia Elin odrzucał tę samolubność. Może i Prevc w życiu prywatnym prezentował najgorszą z możliwych postaw męskich — casanovę od siedmiu boleści — ale nadal stanowił ważną część świata sportu. To ta przecież rzeczywistość sprawiła, że opłacalnym okazało się spisanie faktów z jego życia, to dzięki niej jego nazwisko zaczęto łączyć z czymś ważnym. Nie mogła mu tego odebrać. Nieobecność podczas jednego konkursu pewnie by mu nie zaszkodziła, ale Mila nie miała serca banalizować czegoś, co stanowiło pokaźny procent całego jego życiorysu. Przynajmniej nie na głos, nie chciała więc doprowadzać do sytuacji, w której musiałaby wysunąć argument gruboskórnej szefowej.

Ostatnia kropka. Ostatni ślad czerwonego długopisu. Przygoda z biografią Prevca dobiegła końca — przynajmniej na poziomie towarzyskim. Mila schowała tekst i przybory do teczki, niespiesznie zawiązując biały sznurek. Za oknem widniało bardzo późne popołudnie, a jego kolegów... nadal nie było na horyzoncie.

Pierwszy krok na zewnątrz równał się łapczywemu haustowi chłodnego powietrza. Letnie wieczory w górach były znacznie zimniejsze od miejskich, czy nadmorskich. Temperatura potrafiła spaść nawet o kilkanaście stopni w stosunku do dnia, dlatego Milę przebiegł niepokojący dreszcz. Nie przewidziała takiego obrotu spraw i zaczęła przeklinać samą siebie za niewzięcie swetra. W tym samym momencie wracająca z rozgrzewki grupa Słoweńców, do tej pory roześmiana, ucichła na jej widok, wbijając wzrok w ziemię, i przeszła obok bez słowa, odprowadzana gromiącym spojrzeniem Prevca.

Wieczór nie był cichy; ogłuszające ryki kibiców, choć wydawały się odległe, niosły echo na wiele kilometrów, tak, że przyćmiewały nawet świerszcze.

— I co teraz będzie?

Pytanie Petera zabrzmiało głucho w wieczornym powietrzu. Mila nadal dość zdawkowo na niego spoglądała.

— Teraz to wszystko wydrukuję i poprawię jeszcze jakieś... trzy razy.

Prevc uniósł brwi w niemałym zaskoczeniu. Z jakiegoś względu ludzie uważali, że praca redaktora polegała na pobieżnym przejrzeniu tekstu dwa razy, a potem puszczeniu go w obieg. Nie mogli się chyba bardziej mylić.

— Naprawdę? Chce ci się tak?

Na twarzy Elinówny pojawił się uśmieszek, który podniósł tylko jeden kącik jej ust. Wreszcie zebrała w sobie wystarczająco dużo odwagi, by spojrzeć mu prosto w oczy — w oczy, z których zniknęła determinacja, a pozostała niewidziana dotąd łagodność.

— A tobie? — zapytała. — Chce się tak ciągle skakać? W gruncie rzeczy to przecież ciągle to samo: wchodzisz, siadasz, zjeżdżasz, lecisz, lądujesz, schodzisz.

Prevc odpowiedział szerokim uśmiechem. Analogia była jasna i aż dziw, że sam jej nie dostrzegł.

Zapadło milczenie, bardzo niezręczne i denerwujące. W piersi Mili serce, dotąd wystarczająco znerwicowane, wzmocniło i przyspieszyło swoją pracę. Musiała się stamtąd jak najprędzej wydostać, wyspać w hotelu i wrócić do domu.

— Będę już lecieć — odezwała się, robiąc mikro krok w stronę wyjścia.

Peter znowu się zdziwił.

— Nie zostaniesz na zawodach? Mogłabyś. Masz przecież akredytację.

Elin pokręciła głową.

— Chciałabym wprowadzić te zmiany do komputera jeszcze dziś. Aha, i w razie czego bądź pod telefonem — na tym etapie poprawek mogą się zdarzyć większe wątpliwości, ale nie sądzę, żeby nam groziły. Rozmawiałam już z Matjažem, naszym grafikiem — okładka powinna być zaprojektowana do końca tygodnia. Do miesiąca lub dwóch prawdopodobnie dostaniesz egzemplarz autorski.

O ile to w ogóle możliwe, brwi Prevca powędrowały jeszcze wyżej.

— Wow, szybko.

Mila wzruszyła ramionami.

— Deadline zobowiązuje — odparła, na nowo przybierając chłodny ton. Nawet się nie spostrzegła, kiedy zboczyła z planu. — Poza tym szefowa naprawdę chciała się pospieszyć w twoim przypadku.

Prevc bezgłośnie przytaknął.

Mila w duchu liczyła, że nikt nie wywlecze zeszłego tygodnia na wierzch, ale w takiej ciszy, jaka między nimi zapadła, zawsze rodzą się niewygodne sytuacje, a ślina przynosi na język niepożądane słowa.

— Wiesz, że musimy o tym pogadać, prawda?

Z domku zaczęły dochodzić głośne śmiechy i rozmowy. Poza tym skoczkowie z pozostałych nacji coraz gęściej zaludniali ich ścieżkę, niosąc na ramieniu narty, krocząc na piętach i paradując w tych kolorowych, dziwnych w swojej fakturze strojach. Domek umieszczonych obok Polaków już ostatecznie zamykano.

Znowu zaczęła unikać jego wzroku. Chrząknęła, by dodać sobie odwagi. I pewności w głosie.

— Wiem — przyznała bez ogródek. — I jeśli chodzi o moją część, to zachowałam się poniżej wszelkiej krytyki. Szczerze przepraszam. Nie wiem, co mnie opętało. Masz prawo być wściekły, pewnie sama bym była.

Poczuła dumę. Ani przez chwilę nie przemówiły przez nią emocje.

Peter nabierał powietrza w płuca, by coś powiedzieć, ale po „wiosce” zawodników rozległ się czyjś rozwścieczony głos:

— Prevc, do jasnej cholery, co ty tu jeszcze robisz?! I to bez kombinezonu!

Nietrudno się domyślić, że przysadzisty, niski i łysy mężczyzna, czerwony na twarzy ze złości, był próbującym do nich jak najszybciej dotrzeć trenerem. Mila już wiedziała, jak się nazywał: Goran Janus. Prevc nie musiał powiedzieć ani słowa, by ją w tym oświecić — zrobił przez swój tekst, zupełnie niezamierzenie.

— Ty nie musisz mnie za nic przepraszać — ciągnęła, obojętna już na krzyki poirytowanego kierownika kadry. Nadal jednak nie wykazywała się żadną niestabilnością emocjonalną. — To nie twoja wina. To ja byłam wścibska.

Taka była prawda. Nie można przepraszać za to, kim się jest, zapewniała samą siebie w myślach Elin. Jeśli Peter był podrywaczem, to nie mogła się przecież za to obrażać. Koniec końców nikt przecież nie ucierpiał — ona nie dała się złapać w żadną sieć, a on nie wykazywał nawet pół znaku dwuznaczności w swoich słowach (kto wie, może celowo zwlekał?) — oczywistą więc była jej wina. Z nich dwojga to ona pogwałciła zasady dobrego wychowania. Prevc nie zrobił przecież niczego niestosownego. Nawet kiedy guziki jej koszuli odpięły się w dziwaczny i dość niełatwy do przeoczenia dla mężczyzny sposób, skoczek nie posunął się do „wykorzystania okazji”, a większej przecież nie miał przez dobrych kilka miesięcy. I wiedział, ze już nie dostanie. Ba, wyglądał raczej na zawstydzonego. Tak, gapił się — ale to była raczej zasadnicza cecha osobnicza mężczyzn. Każdy przedstawiciel ich gatunku zrobiłby dokładnie to samo.

— Peter, czy ty głuchy jesteś?! — awanturował się dalej Janus z oddali. — Za dziesięć minut zaczynają się zawody! Do reszty oczadziałeś?!

Mieli wielkie szczęście — a według Mili raczej pecha — że po drodze zaczepiło go kilkoro ludzi i odebrał ze dwa krótkie połączenia.

Na twarzy Prevca zagościła panika. Jakby chciał powiedzieć wiele, ale działający na niekorzyść czas mu na to nie pozwalał, więc obmyślał, jak upchnąć esencję swoich myśli w lakonicznym zdaniu.

— Chyba nie chcesz tego tak zostawić? — syknął. Mila niemal wzdrygnęła się na widok tego nagłego gniewu. Kiepską drogę przekazania swojego oglądu na sprawę sobie obrał. — Ja też mam coś do wyjaśnienia. Ten sms...

Nagle to wszystko — książka, zawody, wieczorne góry, Peter — wydało się jej odległe. Bez znamion emocjonalnych. Obojętne jak kałuża w deszczowy dzień. Zwyczajne. I przeszłe.

Jakby się wydarzyło lata temu. Uciekający czas i zbliżający się trener — te dwa czynniki sprawiły, że dla Mili znajomość z Prevcem w ułamku sekundy stała się historią. Za kilka minut miała wybić godzina rozpoczęcia konkursu, symbolu kresu ich współpracy. Mieli przecież dokończyć ostatni rozdział przed pierwszym trenerskim sygnałem startu.

— PREVC!

Skoczek miał nadal w oczach panikę i, paradoksalnie, gniew. Nie wiadomo było tylko na kogo. Wyglądało na to, że w pewnym sensie także na siebie.

— Na razie, Peter.

Odwróciła się na pięcie, odprowadzana wrzaskami Gorana Janusa. Co ciekawe, Peter nie uronił ani jednego słowa — a przynajmniej nie takiego, które przebiłoby się ponad zbliżający się wrzask kibiców.

Mila Elin nigdy nie była pewniejsza, że właśnie zamknęła ostatni rozdział.

* * *

Wedle powszechnej opinii, wydanie książki to proces krótki, łatwy i przyjemny, na dodatek nieobarczony wieloma formalnościami. Towarzyszy mu atmosfera spokoju i skupienia, a redakcje to istne świątynie dumania, w których ciszę przerywają tylko trzy dźwięki: tykanie zegara, stukanie w klawiaturę i siorbanie kawy. Kto choć raz został wrzucony w wydawniczy kocioł, ten wie, że opinia ta niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. Każda publikacja to w pierwszej kolejności stos umów, recenzji i dokumentów, zarówno papierowych, jak i elektronicznych — przez to standardowy czas wydania jednej książki sięga około pięciu miesięcy. Trzy to niesamowity ekspres i sprawa z pewnością podszyta niemałą gotówką. Redaktorów ścigają nieprzekraczalne terminy, często chodzą niewyspani i zachowują przytomność umysłu tylko dzięki odpowiednim dziennym dawkom kofeiny. A etapów, wiodących do wprowadzenia książki na rynek, jest multum.

Po zatwierdzeniu przez Prevca ostatniego rozdziału, Mila wydrukowała i wysłała całość tekstu do korektora. Firmowy żółtodziób przyniósł go po trzech tygodniach — okraszony morzem czerwonych, drobnych znaczków. Kolejny tydzień Elin zmarnowała na wprowadzanie zmian, a w międzyczasie na pracę nad nowymi projektami. Po kilku podobnych cyklach tekst trafił do składacza, a stamtąd — do drukarni. Wreszcie, po dwóch miesiącach walki z wiatrakami, wydawnictwo otrzymało pocztą egzemplarz okazowy Lotu w przeszłość. Ale życie byłoby zbyt proste, gdyby wszystko poszło po myśli Mili. Okazało się, ze składacz zapomniał o tak zwanej zlewce, czyli dodatkowych milimetrach marginesu zewnętrznego, które chronią publikację przez niespodziankami z drukarni, a więc właśnie omyłkowymi ścięciami prasy drukarskiej. Na domiar złego, książka była szyta, a nie, zgodnie z umową, klejona. Wisienką na torcie okazał się zaś... brak lakieru wybiórczego na okładce.*

Wprowadzanie zmian zajęło kolejny miesiąc. Dopiero wtedy, po ponad dziewięćdziesięciu dniach ciężkiej batalii literacko-technicznej, autobiografia Petera Prevca nabrała właściwego kształtu — zarówno językowego, jak i graficznego. W całym tym popłochu Mila nie zwróciła większej uwagi na czwórkę wydawniczą**, pewna, że wygląda wedle standardów. Dopiero, gdy zamknęła za sobą drzwi poczty, na której wysłała jeden egzemplarz autorowi, dopiero, gdy wróciła do domu i otworzyła swoją kopię książki, zauważyła, że stron początkowych przybyło. Tak, Peter Prevc na pewno nie planował zamieszczać żadnej dedykacji — a przynajmniej ona nic o tym nie wiedziała.

Jej oczy rosły więc z każdym kolejnym słowem.

Dla Mili Elin,

wspaniałej redaktorki, której należą się szczere przeprosiny,

a bez której nigdy nie powstałaby ta książka.

Przepraszam i dziękuję,

Peter

 * lakier wybiórczy — najczęściej okładki są matowe, ale niektóre ich elementy są lakierowane. I do tego celu stosuje się właśnie lakier wybiórczy. :)

** czwórka wydawnicza — pierwsze cztery strony książki, tj. strona przedtytułowa, wakat, strona tytułowa, strona wydawnicza. Często wydawnictwa jednak skracają to do tzw. dwójki wydawniczej — pomijają wakat i stronę przedtytułową/tytułową.

Chciałabym tylko dodać, że na fali inspiracji, postanowiłam sobie nazwać kolejne cząstki, a więc mamy:

1. Sobąpisanie (tytuł jest kalką tytułu teksty Michaela Faucoulta, który traktuje o pisaniu autobiografii)

2. Niebo w rozdarciu

3. Pajęcza sieć

4. ? — tajemnica! :D

Chciałabym tylko jeszcze dodać, że na samym dole strony znajduje się ankieta czytelnicza — byłabym wdzięczna za jej wypełnienie. No, i za komentarze! :) Jakiekolwiek, byle nie SPAM. Choćby głupie zdanie. Cokolwiek, co dałoby mi pewność, że czytacie i macie jakiś pogląd na ten tekst.

I co myślicie? Początkowo byłam dumna, ale teraz kręcę nosem.

A wszystkim maturzystom życzę powodzenia! :)