#03 Autobiografia (I)

Sobąpisanie

— Mila, mam dla ciebie robotę.

Blondynka oderwała się od porządkowania papierów na biurku i spojrzała przez ramię na szefową, która właśnie docierała do jej stanowiska pracy. W końcu się do niej odwróciła, przytulając do siebie stos dokumentów.

Marika Jelar była wysoką, wyjątkowo szczupłą szatynką, z symetrycznie prostą i sięgającą żuchwy fryzurą, z surowym wyrazem twarzy i nieprzyjemnym spojrzeniem szarych oczu. Zawsze wyjątkowo elegancka, zawsze ubrana w kolor motywu przewodniego każdego pogrzebu. Jej ostry ton głosu nie znosił sprzeciwu. Nie stanowiła rządów tyranii w swoim biurze, ale i wcale nie musiała — każdy się bał, że w razie sprzeciwu oberwie tym wielkim sygnetem z jej serdecznego palca w łeb.

W redakcji panował przyjemny gwar; dzwoniły telefony, ludzie rozmawiali oficjalnie i między sobą, część z nich roznosiła upajający aromat pobudzającej kawy z kosztownego ekspresu, który Jelar kupiła z okazji niedawnego wyróżnienia. Wydawnictwo otrzymało podczas zeszłorocznego plebiscytu całkiem prestiżowy tytuł najlepszego w kraju. Pracownicy byli w doskonałych nastrojach; zbliżała się piętnasta, więc została tylko godzina pracy, a potem zaczynał się weekend. Młodsi i niżsi rangą członkowie zespołu z pewnością jednak zabierali część pracy do domów...

Mila w głębi duszy skrzywiła się na wiadomość od szefowej; na zewnątrz pozostał jej tylko fałszywy uśmiech.

— Ooo, jaką?

Z wszystkich sił starała się nie trzasnąć naczelnej kubkiem w ten perfekcyjnie wystrzyżony czerep. Miała nadzieję, że chodzi o ostateczne spojrzenie na tom o poezji kobiet dwudziestolecia międzywojennego — chociaż powinien to robić korektor. Problem polegał na tym, że stanowisko to objął dwa tygodnie temu żółtodziób, który nie zapracował sobie jeszcze na zaufanie szefowej, więc dziesiąty dzień roboczy z rzędu Mila musiała kontrolować jego pracę, robiąc w ten sposób domowe nadgodziny.

— Dostaliśmy... Cóż, nowe i dość nietypowe zlecenie.

Nietypowe zasiało groźny niepokój w sercu młodej Elinówny.

— To znaczy? — Zacisnęła mocniej palce na brzegach obejmowanych papierów, przestępując nerwowo z nogi na nogę.

Jelar westchnęła.

— Wydamy biografię.

Mila podniosła brwi. W wydawnictwie naukowym rzadko zdarzały się takie publikacje — chyba że były to pośmiertne peany na cześć zmarłych profesorów. Peany, w których gęsto było od tytułów dzieł i odkryć.

— Ale nikogo z świata nauki.

Brwi Mili powędrowały jeszcze wyżej.

— Wydamy autobiografię Petera Prevca.

Tym razem się zmarszczyły.

— Okeeeeej... Tylko skąd taka niespodzianka?

— Chodzą słuchy, że to może być prawdziwa bomba na rynku. Plus, jego menedżer zgłosił się do nas w pierwszej kolejności. Tytuł zobowiązuje, jak sądzę.

Mila usiłowała przetrawić otrzymane informacje, ale średnio potrafiła zrozumieć ten zwrot akcji. Wydawnictwo naukowe miało ot, tak wydać historię życia jakiegoś... Kim on właściwie jest?, przemknęło jej przez głowę, gdy próbowała się nie skrzywić.

— Ale ja dopiero co skończyłam tę zbiorówkę...

Jelar posłała jej jedno z tych swoich spojrzeń, po których wszelkie wątpliwości co do istnienia mrocznej strony jej duszy znikały. Gdyby możliwa była reinkarnacja, w poprzednim życiu naczelna na pewno byłaby Neronem.

— Tekst razem z płytą podrzucę ci, zanim wyjdziesz. Skontaktuj się z nim jak najprędzej, bo za miesiąc wznawiają treningi.

Szefowa odeszła, a jedyna myśl, jaka kołatała w głowie panny Elinówny, była wyrazem absolutnej dezaprobaty, oburzenia i niedowierzania w głupotę Jelar. Wyglądało na to, że wydawnictwo naukowe miało wydać biografię sportowca. Czy kogoś tam.

Ten dzień skończył się dla Mili zwyczajnie. W domu, po szybkim prysznicu, przyjrzała się tekstowi z bliska. Nie był długi, ale na pewno nie należał do tego gatunku, który ona sama pochłonęłaby na jednym wydechu. Zorientowała się, że będzie miała o czynienia ze skoczkiem narciarskim, i to najwyraźniej wyjątkowo utytułowanym, więc czuła, że każde kolejne spotkanie odbije się poważną szkodą na jej zdrowiu psychicznym.

Bo czego jak czego, ale sportu to ona nie lubiła. Wcale. Choć na pierwszy rzut oka wydawało się, że należy do tego rozszerzającego się w ostatnich latach grona fitnessmaniaczek-amatorek — nie przypominała figurą pączka i dbała o swój wygląd. Do pracy chodziła w swojej ulubionej szarej, ołówkowej spódnicy i koszuli w drobne niebieskie pionowe paski. Obowiązkowo szpilki. Wśród znajomych uchodziła za kobietę sukcesu, do której sportowa pasja pasowałaby jak ulał. Ale nie. Jedyne, co znosiła, to jazdę na rowerze, pod warunkiem, że trasa nie wykraczała poza osiedlowy sklepik.

Spędziła pół piątkowej nocy na poprawianiu pierwszego rozdziału. Kiedy znaki trybu recenzji zaczęły mnożyć jej się w oczach, położyła się spać. Prześladowała ją jednak ta przerażająca myśl, że następnego ranka będzie musiała wybrać jego numer i umówić się na spotkanie.

* * *

Siedząc w mniejszej z dwóch sal konferencyjnych, stukała nerwowo czerwonym długopisem w szklany stół. Ręce jej się trzęsły i pociła się jak w saunie. A przecież pogoda była ledwie wiosenna.

Tego roku wiosna przychodziła dość opornie. W górach, mimo końca miesiąca kwietnia, nadal zalegał śnieg, a w miastach aura zmieniała się jak w kalejdoskopie: jednego dnia było słonecznie, a słupek rtęci sięgał nawet dwudziestu stopni, następnego padał śnieg, przykrywając całkiem grubą warstwą wszystko dookoła. Mila nie przepadała za wilgocią, zwłaszcza w połączeniu z zimnem, więc gdy pierwsze oznaki dobrze zadomowionej wiosny nadciągnęły do miasta, poczuła, że wreszcie może zacząć pracować na pełnych obrotach. A pracy było sporo; oprócz biografii dostała kilka innych zleceń, których deadlineʼy były zaskakująco krótkie. Najmniej podobała jej się perspektywa współpracy z Prevcem. Choć było o nim niesamowicie głośno w słoweńskich mediach tej zimy, ona „poznała” go dopiero z tekstu, który nadesłał. Był ciekawą postacią: sprawiał wrażenie cichego bohatera, który całkiem niedawno, bo w minionym sezonie, pokazał, że tak naprawdę jest ryczącym lwem. Mimo wszystko niechęć do sportu i jego fanów (w rozumieniu ogólnym) wywoływała u niej mimowolne skrzywienie na twarzy.

A mimo to założyła tę krótszą spódnicę ołówkową, wyższe szpilki i ulubioną niebieską koszulę. Chciała wysłać sygnał: nie utemperujesz mnie tak łatwo, Prevc. Czy jak ci tam. I nie waż się ze mną zdzierać.

Klamka w drzwiach kliknęła, więc Mila natychmiast zerwała się z miejsca, gładząc spódnicę. Do pomieszczenia wszedł wysoki, bardzo chudy chłopak, w czarnych, materiałowych spodniach, butach sportowych, szarym t-shircie z narzuconą nań ciemną koszulą w czerwoną kratę. Miał nieco zmierzwione, kawowe włosy i zielone oczy. Kulturalnie uścisnął jej dłoń i przedstawił się cicho, a Mila odwzajemniła obydwa gesty. Poprosiła go, by usiadł i razem pochylili się nad zalegającym na szklanym stole stosem kartek.

Było w nim coś cichego i nieprzeniknionego; w koncentracji słuchał jej słów, a ona czuła się przez to onieśmielona. Nadal odnosiła się do niego nieco nieufnie, ale dotarło do niej, jaką głupotę popełniła, próbując udowodnić sobie i światu coś, czego nikt od niej nie żądał.

— Więc... Panie Peterze...

Usta Prevca zacisnęły się w cienką linię, a kąciki oczu dziwnie podniosły.

Udając, że tego nie zauważyła, Mila kontynuowała:

— Panie Peterze, zgodnie z umową poprawiłam cały wstęp i pierwszy rozdział, ale zmiany będziemy zatwierdzać podczas spotkań. Nie traćmy więc czasu i przejdźmy do wprowadzenia... Pewne oczywistości, jak myślę, możemy pominąć: czyli przecinki, błędy ortograficzne i techniczne, jak złe przeniesienia wyrazu, ale już na przykład sformułowanie: „Początki wydawały się być dla mnie trudne” jest niepoprawne. Czasownik „wydawać się” nie łączy się z „być” — a przynajmniej nie w naszym języku. To naleciałość z łaciny, angielskiego, niemieckiego i wielu, wielu innych. Mogę to panu udowodnić...

Mila zerknęła kątem oka na twarz Prevca, która wydłużyła się teraz od... powstrzymywanego śmiechu. W panice pomyślała, że może ubrudziła się czymś albo rozmazała makijaż i poczuła pilną potrzebę sprawdzenia tego. Z trudem się powstrzymała, choć dyskomfort psychiczny pozostał.

— Proszę bardzo. — Otworzyła i podsunęła pod oczy Prevca odpowiednią stronę w słowniku, która objaśniała rekcję czasownika „wydawać się”. — Nie zmyślałabym. To nie redaktorskie widzimisię. Nie rozumiem natomiast tego fragmentu...

Przez następną godzinę drążyli meandry kompromisów literackich, usiłując doprowadzić pierwszy rozdział do porządku. Osiągnąć złoty środek między literackością a autorskim zamysłem. Ze słownym porozumieniem nie było u nich problemu, werbalne nie dało się wypośrodkować tak łatwo. Za każdym razem, gdy w jej wypowiedzi padało słowo „pan”, twarz chłopaka krzywiła się w próbie zamaskowania wybuchu śmiechu. Milę zaczynała irytować ta sytuacja i nie zamierzała tego zostawić w ten sposób.

— Przepraszam, czy coś pana bawi? — W jej oczach płonęła groźba śmierci.

— Skąd — zaprzeczył energicznie, choć nie bez częściowego podniesienia kącika ust. — Dlaczego...

— Bo odnoszę wrażenie, że jednak w jakiś nieintencjonalny sposób pana śmieszę. — Głos Mili był ostry i zimny jak stal.

— Absolutnie nie. — Maleńki uśmieszek jednak wciąż błąkał się po jego twarzy, na dodatek unikał z Elinówną kontaktu wzrokowego.

— Dlaczego zatem ciągle usiłuje pan powstrzymać śmiech?

— Może śmieję się do pani, nie z pani?

— Oczywiście — przytaknęła z ironicznym uśmiechem Elin. — Bo moja osoba tak pana zafascynowała, że nie może pan przestać się szczerzyć.

— A co, jeśli tak właśnie było?

Mila podniosła brwi, otwierając usta w niemym zaskoczeniu. Pokrętny wyraz zniknął z twarzy Prevca, który wyglądał teraz śmiertelnie poważnie. Nawet na sekundę nie spuszczał z niej oka, prześwidrowując się przez jej niebieskie tęczówki tam, gdzie mu nie wolno było.

— Umiem jeszcze odróżnić drwinę od fascynacji — skwitowała chłodno, naprędce składając zalegające papiery i słowniki, i wstając od stołu.

Prevc przygryzał wargę, na powrót próbując najwyraźniej powstrzymać wesołość.

Stanęli twarzą w twarz, choć Peter był znacznie wyższy od Elin.

— Gdyby poluzowała pani ten swój ciasny koczek, może zaśmiałaby się pani razem ze mną z własnej sztywności — powiedział cicho, odważnie patrząc jej w oczy.

Mila zacisnęła szczękę i tylko poczucie przyzwoitości nie pozwoliło jej zrzucić stosu trzymanych książek swojemu klientowi na jego rozczochrany łeb.

— Nie sądzę, bym w jakiejkolwiek fryzurze ośmieliła się zniżyć do pana poziomu — odparła, zwężając oczy do szparek, z równą odwagą patrząc na swojego interlokutora. — Proszę się stawić równo za tydzień. Do wyjścia prosto.

Bez słowa pożegnania wyszła z sali konferencyjnej, ostentacyjnie stukając obcasami w drodze do swojego biurka, na które z ulgą zrzuciła naręcze ksiąg i papierzysk, zza szklanej ściany obserwując kroczącego energicznie do wyjścia Prevca. Miała szczerą ochotę pójść do szefowej i poprosić o zamianę projektów, ale wiedziała, że Jelar powierzyła jej to zadanie, bo uważała, że tylko ona wykona je, jak należy.

A teraz miała zawieść ją na całej linii.

Bo tacy są sportowcy. Nadęci i zarozumiali, traktują innych z wyższością, jakby byli lepszym gatunkiem. Ale Mila nie zamierzała ułatwiać Prevcowi życia. Skoro bawiły go oficjalne zwroty, postanowiła je odpuścić, ale na pewno nie przymierzała się do żadnego spoufalania.

Postawiła sobie za cel nigdy więcej nie dopuścić żadnych emocji do głosu podczas ich spotkań. Może kiedy zderzy się ze ścianą, konstatowała w głowie, przerzucając wszystkie papiery na biurku, to otrzeźwieje. Wymacała poszukiwane etui.

Z tą myślą i spokojem duszy założyła okulary i wróciła do pracy w edytorze.

Pozostałe części nastąpią za czas nieokreślony. :)

A jakby komuś było mało Słoweńców, to przypominam, że na Nie-lotnych dziewiąty rozdział z Petardami Gorana Janusza w roli... no, prawie głównej. ;)